De 22-jarige Nieuw-Zeelander, die vorige week werd aangekondigd als de vervanger van Daniel Ricciardo bij het in Italië gevestigde team, maakt zijn opwachting als vaste coureur tijdens een sprintweekend in Texas op 20 oktober, de eerste van een drieluik dat ook Mexico en Brazilië omvat. Lawson maakte al indruk op de kopstukken van Red Bull toen hij vorig seizoen een geblesseerde Ricciardo vijf races verving bij het team dat voorheen bekend stond als AlphaTauri. Hij geniet het vertrouwen om zijn RB-stoeltje volgend seizoen te behouden, met vooralsnog alleen zijn Japanse teamgenoot Yuki Tsunoda bevestigd voor 2025.
Lawson zei echter dat niets gegarandeerd is na de zes races die nog resteren in het huidige seizoen. “Ik heb deze kans niet voor niets gekregen. Maar het is natuurlijk altijd gebaseerd op prestaties. Zelfs als je een contract voor een heel jaar hebt, of een meerjarig contract, kan dat verbroken worden. Het staat niet in steen gebeiteld, ik ben niet verzekerd van een race volgend jaar. Dat is het doel, daarom hebben ze me deze kans gegeven - om me voor te bereiden om hopelijk volgend jaar te kunnen rijden. Maar ze moeten nog evalueren hoe ik het doe in de auto.”
Hard werk en opoffering
Lawson werd de 10e Nieuw-Zeelandse coureur die een Grand Prix startte toen hij vorig jaar Ricciardo verving op Zandvoort, en de eerste sinds Brendon Hartley bij AlphaTauri's voorganger Toro Rosso in 2018. Dit jaar moest hij geduld hebben als reservecoureur, maar zijn aanstelling heeft fans en media in Nieuw-Zeeland enthousiast gemaakt en was bovendien een grote opluchting voor zijn familie. Zijn ouders Jared en Kristy verkochten hun ouderlijk huis om zijn racedroom te steunen, terwijl zijn zussen ook veelbelovende carrières in het Ierse dansen uitstelden om hun broer te helpen.
Lawson zei dat het vertellen aan familie en zijn andere geldschieters het leukste was aan zijn F1-kans. “Iedereen die ik belde - al mijn familie, inclusief mijn vader en moeder en het bestuur van geweldige mensen die vanaf de eerste dag in me hebben geloofd - hun eerste reactie was precies hetzelfde. Het was geen opwinding of blijdschap, het was opluchting. Ik kon het in hun stem horen na hoe lang het geduurd heeft, hoeveel hard werk en opoffering hiervoor nodig is geweest, vooral voor mijn familie.”