Er zijn altijd sterren geweest die basketbal hebben veranderd of de sport zelfs dwongen om de regels aan te passen om hun onbetwiste dominantie te verminderen. Wilt Chamberlain, Michael Jordan en recentelijk zelfs Steph Curry zijn daar voorbeelden van.
De laatste, met zijn Golden State Warriors, introduceerde het idee om achter de arc te spelen, om weg te bewegen van de basket, om zich te omringen met driepuntschutters. Jarenlang heeft small-ball basketbal de NBA gedomineerd, tot het punt waarop we over centers praten als een bedreigde diersoort. Maar er zijn altijd spelers geweest die zich hiertegen hebben verzet door verbeteringen in hun spel aan te brengen en hun stijl aan de moderne tijd aan te passen. De MVP van het reguliere seizoen was tenslotte 76ers-center Joel Embiid.
En de MVP van de finale was Nikola Jokic. Vanuit zijn schuilplaats in de Rocky Mountains, vanaf de 41e pick in de draft van 2014, is de Serviër met een uniek lichaamstype in minder dan tien jaar de beste speler van de planeet geworden.
Jokic speelt in de Matrix
Met Jokic hoef je niet te kiezen tussen de blauwe of de rode pil. Jokic speelt in de Matrix - met een andere snelheid dan alle anderen. Of beter gezegd, hij zorgt ervoor dat iedereen, zowel teamgenoten als tegenstanders, langzamer lijkt te bewegen. Intussen wacht hij het moment af om met dat aangeboren talent te beslissen wat hij moet doen, waar hij de bal heen moet spelen en hoe hij zijn tegenstanders kan verwoesten.
Hij is een center omdat hij groot is: 2,11 meter om precies te zijn. Maar in werkelijkheid is hij het middelpunt van het spel van de Nuggets. Hij moet worden omringd door teamgenoten die hem begrijpen, die de zone afsnijden, die goed schieten en die het spel goed kunnen lezen. Van daaruit maakt hij het hen makkelijker; hij maakt hen beter. En als zijn teamgenoten niet in de wedstrijd zitten, doet hij het zelf en scoort hij de punten in zijn eentje.
Tegen de Heat maakte hij gemiddeld 30,8 punten, 13,5 rebounds, 8 assists, 1,3 blocks en 1 steal in de vijf wedstrijden die hij nodig had om zijn eerste ring te winnen. Gewoon niet te stoppen en onbetwist. Er is niemand zoals hij.