Het zou een luipaard in een hangmat kunnen zijn, een cowboy die met een lasso in de weer is, or honderden witte kittens op baan. “Ik maak vrienden onderweg,” lacht ze. Dauwalter staat aan kop van een elitegroep ultralopers – mensen die 50, 100 of 200 mijl (322 kilometer) in een stuk lopen. Ze draagt een te grote broek en een brede glimlach. Ze begon ongeveer 10 jaar geleden met rennen en liet al snel tegenstanders – waaronder mannen – haar hielen zien door uren van gevestigde records te lopen. En dat altijd met grenzeloos enthousiasme. “Er zijn legio redenen waarom ik van deze sport hou”, zegt ze. “Ik hou van ontdekken, ergens naartoe gaan waar ik nooit geweest ben, de wegen bewandelen en niet weten wat er om de hoek gebeurt, of hoe het uitzicht daar is, of hoe je er komt.”
Dauwalter is een soort van tegenstelling: ze is de beste vrouwelijk ultraloper van de wereld en wordt aanbeden in de extreme running-gemeenschap alsof ze een soort supermens is. Maar ze is niets dat een elitesporter zou moeten zijn. Ze heeft geen coach – “Ik vind het leuker om het zelf uit te vogelen” – volgt geen strikt dieet – ze eet pizza's, burgers en snoep – en draagt wijde basketbalachtige broekjes omdat, tja, ze lekker zitten. Haar trainingsregime is niet prestatiegericht en op de milliseconden afgemeten, maar is gericht op hoe ze zich voelt wanneer ze wakker wordt. “Er is geen plan, geen schema; op die manier voel ik mijn lichaam zelf aan, kijk hoe mijn hersenen zich voelen, waar ik emotioneel sta en dat bepaalt of ik hard ga or een chilldag heb.”
Atypisch
Maar – Tom Brady, eat your heart out – het werkt. De afgelopen jaren vestigde ze zich in de top in allerlei ranglijsten. Zo won ze in februari de Transgrancanaria, die 128 kilometer lang is en waar ze minder dan 15 uur over deed. Ze is ook houder van het record voor de loodzware Big Dog Backyard Ultra in Tennessee, Verenigde Staten, een uitputtingsslag waar de laatste overgebleven renner wint. De run kent geen finishlijn, slechts een eindeloos rondje van 4,167 mijl ieder uur. In 2020 rende Dauwalter 68 rondjes – in bijna drie dagen liep ze meer dan 283 mijl. Voor het prijzengeld doet ze het niet want de run levert niks op. De tweede plaats krijgt zelfs de dubieuze eer van een “Did Not Finish” achter hun naam.
Nu 38, kwam het succes in de sport redelijk laat voor Dauwalter. Ze was halverwege de 20 toen ze haar eerste marathon liep. “Ik was zo bang dat mijn benen het zouden begeven en ik als een blok naar de grond zou gaan. En toen ik niet doodging en mijn benen het niet begaven, vroeg ik me af hoeveel meer er was.” Het leidde tot ultralopen. “Ik stond perplex. Iedereen wil gewoon een avontuur beleven. En dan kom je deze hulpstations tegen, die hebben allerlei snacks, dus dan stoppen we onze zakken vol met jellybeans. En toen dacht ik: 'Deze sport is zo cool.' Na de race blijft iedereen hangen en delen we onze verhalen met elkaar. Het maakt niemand wat uit hoe hoog je bent geëindigd of hoe hard je gelopen hebt of in welke tijd.” In 2017, na een aantal grote overwinningen, stopte Dauwalter met haar werk als lerares en werd professional. Sponsordeals stellen haar in staat om de wereld af te reizen en op de mooiste plekken ter wereld aan de aan de meest prestigieuze ultramarathons mee te doen.
Terwijl ze rond haar woning in Leadville, Colorado, door de bergen op besneeuwde wegen rent, houdt ze een vrolijk praatje waardoor het rennen makkelijk lijkt. Ze staat er op dat dat niet zo is. “Ik denk dat 100 en 200 mijlraces meer als een achtbaan zijn. Je weet niet wanneer de moeilijke momenten zullen komen. Je probeert je min of meer voor te breiden en dan laat je het over je heen komen. Wachtend totdat de laagste punten voorbij zijn en je blijft problemen oplossen.” Soms is zo'n probleem zo simpel als meer calorieën tot je nemen. Maar als het heel moeilijk wordt dan gaat ze in “de pijngrot”. “Dat is een plaatje van een echte grot dat ik heb gecreëerd in mijn gedachten. Daar ga ik naartoe met een pikhouweel om de grot groter te maken. Elke race wil ik daar naartoe, want daar is waar het echt gebeurt.” Zelfs met zo'n onverzettelijkheid, komen er altijd gekke momenten als je twee dagen lang wakker moet blijven om te rennen. Een keer verloor ze bijna haar zicht op 12 mijl van de finish. Ze ging door - al zag het er niet uit, de manier waarop ze struikelde over stenen en wortels. “Ik ging constant onderuit,” zei ze. Gelukkig kende ze de weg redelijk goed, dus ze was niet bang om in het ravijn te belanden. Was het angstaanjagend? “Het was... niet ideaal,” lacht ze.
Ultralopen is een kleine sport waar mannen en vrouwen gelijkwaardig met elkaar de strijd aangaan, vooral op de zeer lange afstanden. Volgens Dauwalter is dat omdat 200 mijl lopen niet per se over de grootte van je beenspieren gaat, of je longcapaciteit, maar meer over hoe goed je wakker kan blijven, je concentratie kan blijven houden, of zelfs simpelweg je voedsel binnen kan houden. Voor een buitenstaander lijkt de sport fysiek onmogelijk, ze vindt zelf dat het meer een mentale sport is. “Wat ik heb geleerd de afgelopen jaren, is hoe sterk onze hersenen zijn en hoe, op de momenten dat onze lichamen willen opgeven, onze hersenen ons kunnen helpen door te gaan.”
Het is niet moeilijk om gecharmeerd te raken door Dauwalters enthousiasme. Ze laat zien dat een slungelige wetenschapsdocente een jellybean etende, basketbalshorts dragende, professioneel atlete van wereldklasse kan worden. Waarschijnlijk kunnen we daar allemaal een beetje van leren. Je hoeft niet dagenlang wakker te blijven, of 200 mijl te lopen (hoewel zij van mening is dat je het kan als je het zou willen). Ze wil eigenlijk alleen maar dat je het eens probeert. “Het is wegen belopen met vrienden, verhalen uitwisselen en niet weten wat je te wachten staat. Het is verrast worden door het uitzicht en op het einde verstelt staan van wat je kan bereiken.”