Flashscore: Laten we bij de basis beginnen, wat zijn je verwachtingen voor het WK in Glasgow?
Harrie Lavreysen: We beginnen op donderdag met de teamsprint. Vorig jaar verloren we onze titel met slechts 0,097 seconden van Australië. We willen deze titel terugpakken en daar hebben we hard voor getraind. Het wordt een zware strijd om het goud, niet alleen met de Australiërs maar ook met de Fransen. Voor mij is dat het begin van een lange week, want ik ga ook al mijn individuele titels verdedigen.
Je begon met BMX maar stapte later over op baanwielrennen?
Ja, ik begon met BMX toen ik 6 was, dat is vrij jong. Toen ik 16 was, ben ik bij de Nederlands selectie gekomen, maar twee jaar later moest ik stoppen vanwege schouderblessures. Ik ben toen meteen overgestapt op baanwielrennen. Het was niet zo makkelijk omdat het twee totaal verschillende sporten zijn, ook al moet je voor beiden explosieve vaardigheden hebben. Op de baan zijn de fietsen veel zwaarder en moet je veel vechten. Daar moest ik aan wennen, maar het ging vrij snel want twee jaar later won ik twee zilveren medailles op de wereldkampioenschappen van 2017 in Hong Kong en het jaar daarop een wereldtitel. Ik mag niet te veel klagen, haha.
Je won trouwens de teamsprint in 2018 in Apeldoorn. Heeft dat je een duwtje in de rug gegeven of voelde je de extra druk van het feit dat je in eigen land reed?
Het was mijn eerste titel, dus het was een geweldig gevoel, maar dat realiseer je je pas achteraf. Op dat moment denk je aan je race en je tegenstander en maak je je geen zorgen over het publiek. Het gaat erom dat je gefocust blijft op de race, op wat je wilt doen. Het voordeel van thuis zijn is dat je het parcours door en door kent.
Nederland is een groot baanwielerland, wat betekent dat je ploeggenoten ook je grootste rivalen zijn. Hoe ga je daarmee om?
In Nederland besteden we veel aandacht aan de snelheid van het team en we maken er een erezaak van om ons onder de best mogelijke omstandigheden te kwalificeren voor de Olympische Spelen. Ons eerste doel is om snel te zijn als team, dat is een van de doelstellingen van de wielerbond. Het is ook waar dat wielrennen een individuele sport is en we pushen elkaar bij elke training. In andere disciplines zijn we natuurlijk geen maatjes meer. We nemen het niet altijd tegen elkaar op, maar het is waar dat we de afgelopen jaren in de finale hebben gestaan met Jeffrey Hoogland. Het is niet het leukste omdat we elkaar heel goed kennen, maar het is tenslotte maar een race. Uiteindelijk maakt het niet uit tegen wie je het opneemt, het doel is nog steeds om te winnen. In de keirin zijn we bijvoorbeeld met z'n zessen, dus er zijn veel mensen om in de gaten te houden, maar het maakt voor mij niet uit of ik het tegen een ploeggenoot moet opnemen.
Hoe verklaar je dat Nederland op dit moment het beste land ter wereld is? Ontwikkelt het feit dat je op een BMX-fiets hebt gezeten je vaardigheden op de baan?
Veel van ons komen uit de BMX, dus dat zou één verklaring kunnen zijn, omdat we al gewend zijn aan zware competities. Aan de andere kant hebben we een heel sterk team en om ons te kwalificeren voor de verschillende internationale wedstrijden, moeten we ons al kwalificeren op nationaal niveau. Het is zo moeilijk om dagelijks je beste niveau te behouden en deel uit te maken van de delegatie voor de wereldkampioenschappen.
Er is een video van jou uit 2016 waarin we je zien trainen in de sportschool met je arm in een mitella. Waar komt zo'n verlangen vandaan?
De reden is dat als ik mezelf een doel stel, ik dat wil bereiken. Dus zelfs als ik een blessure of tegenslag heb, probeer ik gefocust te blijven op het bereiken van dat doel en me niet te laten tegenhouden door externe factoren.
Je hebt getraind op de baan van Glasgow, waar je de keirin en de sprint hebt gewonnen. Hoe voelt dat?
Deze baan ligt me erg goed. De breedte en de bochten passen bij me. Ik weet niet zeker of het de snelste baan ter wereld is, maar ik ben ervan overtuigd dat ik het hier heel goed kan doen.
Dit is de eerste keer dat het wereldkampioenschap alle disciplines samenbrengt op hetzelfde terrein. Is dat de beste manier om aandacht te trekken?
Ja, ik denk het wel, omdat het meer media aantrekt vanwege de grootte van het evenement. Eerlijk gezegd vind ik het een goed idee.
Mark Cavendish, Bradley Wiggins en Filippo Ganna hebben hun carrière verdeeld tussen weg en baan: ook al ben je 26, zou je dat ook kunnen overwegen?
Nee, ik ben te zwaar, mijn dijen toch echt zijn te groot, haha.