Polman vindt rust in hectiek van Roemeens handbal
Polman leek vorig jaar, na een arbeidsconflict met haar Deense club Esbjerg, het geluk te hebben gevonden bij Nyköbing Falster. Ze sprak vol warmte over die club en was vooral blij dat ze met haar gezin kon blijven wonen in Denemarken. Maar kort na het EK in Slovenië, Noord-Macedonië en Montenegro koos ze voor een transfer naar de topclub in Boekarest.
"Ik was er toch wel een beetje klaar mee in Denemarken, na alles wat er was gebeurd. Bucuresti bood zich aan en ik had erg veel zin in een nieuw avontuur. De club is te gek, ik voelde me er meteen goed bij en het voelt nog steeds goed. Het is de juiste beslissing geweest."
Andere speelsters
Polman (30) kende ook de verhalen van andere speelsters, die moeilijk hun draai konden vinden in Roemenië, maar de opbouwspeelster van Oranje heeft daar geen last van. "Het is een andere mentaliteit en daar heb ik me op ingesteld. Als het handbal niet goed gaat, krijg je op je donder en dan komt de grote baas van de club je even toespreken en zeggen dat je beter je best moet doen. Ik hou daar wel van. Het grote voordeel is dat ik er samen met mijn dochter woon en naast het handbal gewoon moeder ben. Dat gaat gewoon door."
Eigenlijk loopt alles op rolletjes, zegt de international, die in 2019 werd uitgeroepen tot beste speelster van het WK. Dochter Jesslynn gaat met plezier naar een internationale school, partner Rafael van der Vaart komt geregeld over vanuit Denemarken, waar hij nog woont met zijn zoon Damian. "De stad is tof, alles is goed voor elkaar. Er is veel respect van de supporters en de sfeer in de hal is ongekend, dat heb ik niet eerder meegemaakt. Zelfs bij de trainingen staan supporters ons op te wachten en moed in te spreken. Je moet erbij zijn om het te ervaren, maar in die ambiance vlieg ik over het veld."
Club draait goed seizoen
Het gaat Bucuresti dit seizoen sportief voor de wind. De ploeg heeft de kwartfinales van de Champions League bereikt, mede door een uitblinkende Polman. "Het gaat super goed. Ik zit lekker in mijn vel en heb een trainer die gelooft in mij. Ik heb ook weer het vertrouwen in mijn lichaam. Mijn knie wordt nooit meer hetzelfde, maar ik voel geen angst meer en geen belemmering."