Bij het juichen in Parijs wist Oranje-doelman Pirmin Blaak: 'Mooier wordt het niet'

Toen hij als 12-jarig jongetje naar de Olympische Spelen keek, droomde hij daar zelf ooit te staan, blikt Blaak terug. De keeper debuteerde in 2011 als international en won uiteindelijk niet alleen olympisch goud, maar ook drie Europese kampioenschappen, meerdere medailles bij wereldkampioenschappen en persoonlijke prijzen. Zo werd hij in 2023 nog uitgeroepen tot beste keeper van de wereld. "Uiteindelijk heb ik een jongensdroom nageleefd en waargemaakt. De cirkel is gewoon rond."

Pas drie dagen geleden hakte Blaak de knoop definitief door. Hij wilde zich niet voor nog eens vier jaar committeren aan een nieuw olympisch traject. "Tegen die tijd ben ik veertig en zit ik praktisch in een rolstoel", grapt de doelman die sinds een aantal weken in de Belgische clubcompetitie uitkomt. Bovendien verdient zijn dertien maanden oude zoontje de aandacht nadat hij "alles heeft gegeven" voor zijn sportcarrière.

Met de gouden plak uit Parijs voelt hij zich "verbonden voor het leven" aan zijn teamgenoten bij Oranje. "We hebben zo lang samen gespeeld, dan kan je niet in één keer afscheid nemen." Hij zal nu "als fan" vanaf een afstand kijken hoe zij verder gaan. Wellicht is er voor de voormalig hoofdklassespeler (HC Rotterdam en HC Oranje Rood) in de toekomst nog een rol als trainer of coach weggelegd bij de hockeybond, maar eerst probeert hij deze beslissing en de laatste maanden een plek te geven. "Hopelijk kan ik met kerst terugkijken op het jaar en daalt het besef dan in", aldus de keeper over zijn gouden jaar.