De Amsterdamse atlete mocht als 18-jarige al ruiken aan de Olympische Spelen van Rio in 2016. Ze was reserve in het estafetteteam en hoefde niet in actie te komen. "Rio is een zwart gat, ik weet daar gewoon niets meer van. Hier in Parijs liep ik met tranen in mijn ogen door het dorp. Ik heb best wel een moeilijke aanloop gehad met veel pijn. Ik ben ziek geweest en het liep allemaal niet. Dus toen ik hier aankwam, dacht ik: mijn god, het is me gelukt. Wat vet en leuk. Ik kon er echt van genieten."
Tot aan de dag voor haar eerste wedstrijd. "Opeens greep het me naar de keel en dacht ik shit, morgen is het zover, we gaan beginnen. Vanaf toen kregen de zenuwen de overhand. Ik kon ook niet slapen." Gek genoeg kreeg het volle Stade de France haar voor de start van de series tot bedaren. "Bij het oplopen van de baan zag ik al die oranje vlekken op de tribunes en mensen zwaaiden. Het was bizar. Het overweldigde me zo, dat ik nergens anders aan kon denken. Het zorgde ervoor dat de stem in mijn hoofd wat stiller was."
Tevreden over de uitkomst van de series mag Jiya zich nu opmaken voor de halve finales maandagavond. "Ik ben als 24e geplaatst, dus ik moet nou ook weer niet gek gaan doen. Ik denk dat als ik mijn beste race kan neerzetten, dat ik sowieso blij mag zijn."