Cheslin Kolbe en Kurt-Lee Arendse aan de ene kant, Will Jordan en Mark Telea aan de andere kant - er wordt veel gesproken over de twee packs met ijzersterke voorwaartsen, maar het duel dat op de vleugels zal worden uitgevochten, zal van wereldklasse zijn.
Laten we deze duels eens van dichtbij bekijken, want met zulke levensgevaarlijke wapens hopen we op spektakel in een finale, een wedstrijd die vaak wordt beslist door finishers en waarin vaak het team wordt beloond dat de minste fouten maakt. Er zal vanavond in alle vier de hoeken van het veld spektakel te zien zijn.
Kolbe & Arendse - tweelingbroers
"We zijn titelverdediger, maar dat was vier jaar geleden. Om dat nog eens over te doen, heb je veel opoffering, hard werk en cohesie nodig. We willen ons land trots op ons maken en herinneringen creëren."
Dit waren de woorden van Cheslin Kolbe op een persconferentie voordat de Boks het veld opgingen tegen Schotland. Sindsdien is er veel water onder de brug doorgelopen, maar één ding is zeker - Zuid-Afrika is trots.
Temeer omdat de temperamentvolle vleugelspeler, die vier jaar geleden de finale op zijn naam schreef, een waardige tegenhanger heeft gevonden in Kurt-Lee Arendse. De laatste zit pas een jaar in het nationale team, maar sindsdien is hij niet gestopt te bewijzen waarom. Hoewel ze misschien verward worden door hun relatief kleine gestalte en helmen, zijn er wel degelijk verschillen.
Kolbe is beter onder hoge ballen en heeft een hoge kwaliteit van voetenwerk dat hem soms een plek op full-back oplevert (hij maakte een onvergetelijke 50-meter drop-goal voor Toulouse in de Top 14-finale van 2021).
Arendse, aan de andere kant, is explosiever en vindt zijn weg in kleine ruimtes, wat doet denken aan Kolbe in zijn begindagen, maar hij heeft een scherp gevoel voor positionering en staat stevig op zijn voeten. Het is de moeite waard om te onthouden dat het de twee Boks vleugelspelers waren die de twee tries scoorden in de finale van 2019.
Jordan & Telea - angstaanjagende talenten
Gezien het aantal wingers van wereldklasse dat Nieuw-Zeeland heeft voortgebracht, is het nauwelijks verrassend om twee hooggewaardeerde wingers in de basisopstelling te vinden. Maar het is ook hun pragmatisme waardoor ze opvallen.
"Het winnen van de World Cup is waar we allemaal voor gekomen zijn, dus ik ben heel blij als ik niet op de scorelijst sta als dat betekent dat we de klus kunnen klaren".
Dit waren de woorden van Will Jordan na de overwinning in de halve finale op Argentinië. Natuurlijk kunnen we erom lachen, want afgezien van een blessure was er geen kans dat hij niet in de basis zou staan. Meer dan een try per wedstrijd gemiddeld voor het nieuwe toonbeeld van Kiwi-realisme, meedogenloos op de run, soeverein onder de hoge bal. Een machine op weg om een legende te worden.
Maar toen ze de keuze kregen, koos de staf van Nieuw-Zeeland ervoor om in Mark Telea een nieuw gezicht aan het team toe te voegen. Hij scoorde twee prachtige tries aan het begin van elke helft, maar liet ook in elke wedstrijd zien dat hij het vuur in zijn benen had om constant naar voren te gaan in kleine ruimtes. Een kwaliteit die hij zaterdag waarschijnlijk zal moeten uitbuiten.
Ongelooflijke diepte op de vleugel
Het is verbazingwekkend om vier goede vleugelspelers op te stellen als je bedenkt wie er ontbreken. Aan de Zuid-Afrikaanse kant heeft, naast de veelbelovende Canan Moodie, die nauwelijks wordt gebruikt vanwege de concurrentie en een bank die vooral gericht is op de voorwaartsen en de andere sterkhouder op de positie in de finale van 2019, Makazole Mapimpi, die zijn jukbeen brak tijdens de competitie. Dit heeft de coach ongetwijfeld een pijnlijke keuze bespaard.
Ian Foster moest dezelfde keuze maken en legde zich erbij neer dat hij toekomstig Toulon-speler Leicester Fainga'anuku voor deze finale links moest laten liggen, aangezien laatstgenoemde niet eens op de bank zat. En dat terwijl hij schitterde in de kwartfinale, toen hij de eerste try scoorde om een gat te creëren waarna de Ieren de hele wedstrijd achtervolgden. Als je bedenkt dat Caleb Clarke niet is gebruikt en Sevu Reece er niet eens bij is, is het een angstaanjagende hoeveelheid diepte op de vleugel.
Het gewicht van de geschiedenis
Er zijn talloze getalenteerde vleugelspelers die deze twee naties hebben voortgebracht. Als je aan de All Blacks denkt, denk je natuurlijk aan Jonah Lomu, de legende, nooit wereldkampioen, maar onvergetelijk en de eerste naam die in je opkomt als je aan een Nieuw-Zeelandse vleugelspeler denkt. Ver voor Doug Howlett, record try-scorer voor de Silver Ferns, of Joe Rokocoko en Julian Savea, ongelooflijke afmakers, om nog maar te zwijgen van John Kirwan.
Aan de Zuid-Afrikaanse kant denk je meteen aan Bryan Habana, maar die ploeg heeft altijd al een overvloed aan talent gehad. Het is onmogelijk om niet aan Breyton Paulse, JP Pietersen, James Small en Pieter Rossouw te denken. De oudere spelers zullen zeggen Pieter Hendriks, uitvoerder van een bejubelde trap op een zekere David Campese tijdens het WK van 1995.
In negen WK-finales hebben we 16 tries gezien, waarvan er zeven werden gescoord door vleugelspelers - John Kirwan, Ben Tune, Lote Tuiqiri, Jason Robinson, Nehe Milner-Skudder, Makazole Mapimpi en Cheslin Kolbe.
Weer een bewijs van het belang van deze positie, vooral in het moderne rugby. Het belooft een prachtige strijd te worden tussen de vleugelspelers en daarom doe je er goed aan alle vier de hoeken van het veld in de gaten te houden om niets van de actie te missen.