Eriksson, die maandag op 76-jarige leeftijd overleed, coachte gedurende 42 jaar meerdere nationale en clubteams, waaronder Benfica, Lazio en Manchester City.
Maar ondanks zijn succes op clubniveau eindigden de twee wereldkampioenschappen van de Zweed met Engeland in een bittere teleurstelling, waarbij de zogenaamde "Gouden Generatie" te kort kwam.
Eriksson, die zichzelf omschreef als een "duidelijk gemiddelde verdediger" tijdens zijn carrière in de lagere competities van Zweden, bloeide op als trainer. Zijn empathische en vriendelijke manier leverde hem de loyaliteit van zijn spelers op.
Zijn trainerscarrière begon bij Degerfors in 1977 voordat hij bij topclub Göteborg ging trainen, waar hij zijn reputatie als pragmatische modernist vestigde door in 1982 de UEFA Cup te winnen.
Eriksson had twee succesvolle periodes bij Benfica, won de Portugese titel in 1983, 1984 en 1991 en bereikte de finale van de Europa Cup I in 1990. Hij was ook trainer van Roma, Sampdoria en Fiorentina voordat hij bij Lazio kwam, waar hij in 1999 de Europese beker voor bekerwinnaars won, in 2000 de titel in de Serie A en twee Italiaanse bekers.
Eriksson's succes bij Lazio overtuigde de Engelse voetbalbond om hem aan te nemen, en brak met de traditie door naar het buitenland te kijken in een poging om een winnend team te creëren na decennia van ondermaatse prestaties.
Zijn ambtsperiode begon veelbelovend met een sprankelende 5-1 overwinning tegen Duitsland in München tijdens de kwalificatie voor het WK van 2002. Maar hij slaagde er niet in om het beste te halen uit een team vol sterren, met David Beckham, Wayne Rooney en Michael Owen.
"Een paar keer dacht ik bij mezelf dat het misschien beter was om bij Lazio te blijven. Maar als er een aanbod van Engeland langskomt, is dat één keer in je leven," zei Eriksson.
Het was zijn falen om het raadsel van het middenveld van Engeland op te lossen dat hem het meest heeft gekost, met Steven Gerrard, Frank Lampard en Paul Scholes die niet in staat waren om hun uitmuntende clubvorm te evenaren op het internationale podium.
In de kwartfinale van het WK van 2002 zorgde Ronaldinho met zijn ongelofelijke vrije trap van grote afstand voor de 2-1 overwinning van Brazilië.
Gareth Southgate, toen lid van Erikssons ploeg en later ook bondscoach van Engeland, zei het beroemde volgende: "We wilden Winston Churchill en we kregen Iain Duncan Smith", verwijzend naar de voormalige leider van de Britse Conservatieve partij, toen hem werd gevraagd naar de rustspeech van de Zweed.
Een speciaal persoon
Vier jaar later in Duitsland werd het WK van Engeland overschaduwd door het mediacircus rond de vrouwen en vriendinnen van de spelers. Rooney werd uit het veld gestuurd toen Engeland bij de laatste acht verloor van Portugal op strafschoppen, het lot dat ze ook hadden ondergaan tegen dezelfde tegenstanders op het EK van 2004.
Eriksson gaf later toe dat hij een "grote fout" had gemaakt door zijn spelers geen psychologische hulp te bieden bij strafschoppen.
Na vijf jaar aan het roer te hebben gestaan, stapte Eriksson op na het WK van 2006, ondanks het feit dat hij nog twee jaar van zijn contract tegoed had. De Zweed kwam onder druk te staan nadat hij door een valstrik van een roddelblad had toegegeven dat hij geïnteresseerd was in een baan bij Aston Villa.
Erikssons tijd bij Engeland werd ook ontsierd door "kiss-and-tell"-schandalen, waaronder affaires met televisiepresentatrice Ulrika Jonsson en Faria Alam, een secretaresse bij de voetbalbond.
"Ik heb altijd gedacht dat ik het goed deed bij Engeland. Maar de mensen in die tijd vonden van niet. Ze hadden er genoeg van dat de Zweed alleen de kwartfinales haalde," zei hij. Een inconsistent seizoen bij Manchester City in 2007/08 was Erikssons laatste rol van betekenis bij een club na zijn verblijf in Engeland.
Tijdens zijn carrière bleef de Zweed, die ook Mexico, Ivoorkust en de Filippijnen onder zijn hoede had, debonair waar velen zo van gecharmeerd waren.
In een reactie op Erikssons onthulling dat hij terminale kanker had, prees Rooney zijn voormalige trainer als "een briljante coach en een speciaal persoon - geliefd en gerespecteerd door iedereen".
Liverpool toonde het respect voor Eriksson toen ze de Zweed een levenslange wens lieten vervullen om de Reds te leiden in een liefdadigheidswedstrijd in maart, een ervaring die hij beschreef als "ongelofelijk prachtig".
De voormalige Duitse middenvelder Dietmar Hamann, die onder Eriksson speelde bij Manchester City, was de perfecte illustratie van een man die zijn bevoorrechte leven nooit als vanzelfsprekend beschouwde.
In zijn autobiografie schreef Hamann over een City-trip na het seizoen naar Thailand: "Op een ochtend toen ik op een ligstoel bij het zwembad lag, liep hij naar me toe met een fles champagne en twee glazen erop. Ik keek op en zei: 'Baas, wat vieren we?'
"Hij draaide zich naar me toe, glimlachte die zachte glimlach van hem en nam de houding aan van een boeddhistische filosoof, terwijl hij zei: 'Het leven, Kaiser. We vieren het leven.'"