Op 5 juni 1983, op 23-jarige leeftijd, won Noah de bokaal die elke Franse tennisser begeert. Hij versloeg de Zweedse titelverdediger Mats Wilander met 6-2 7-5 7-6 (7-3) en volgde daarmee Marcel Bernard (1946) eindelijk op.
"Het was mijn mooiste moment. Het was mijn thuis. Overal op de tribunes zaten mijn maten, mijn familie, het weer was geweldig, ik was een kostganger in dit stadion, ik sliep een jaar in dit stadion toen ik 16-17 was, ik droomde van deze plek, deze wedstrijd," herinnert de voormalige speler zich in een interview met AFP. Dit toernooi was alles voor me en ik won het... Het was gewoon perfect.
Het was de ideale afsluiting van twee zeer succesvolle weken, niet in de laatste plaats dankzij een inzicht dat hij twee maanden eerder had gekregen tijdens het toernooi van Monte Carlo. Hij had alles verkeerd gedaan," zegt zijn toenmalige coach Patrice Hagelauer. Hij liep de dag voor een wedstrijd weg en de volgende dag kregen we uitleg. De mentaliteit van Yannick veranderde radicaal en dat wierp meteen zijn vruchten af."
'Heel fysiek'
Na de doorbraak volgde het ene goede resultaat op het andere: de finale in Lissabon, de overwinning in Madrid en daarna Hamburg, waar hij Wilander versloeg in de kwartfinale. Om zijn goede momentum vast te houden, spraken de speler en zijn coach af om zich "heel fysiek" voor te bereiden om zijn aanvallende spel zo goed mogelijk te ondersteunen. "Hij was de beste atleet binnen het circuit, dus we moesten die kaart tot het uiterste uitspelen," benadrukt Hagelauer.
"Vier tot vijf uur trainen in de ochtend, dan nog twee uur in de middag gevolgd door drie kwartier hardlopen, allemaal ver weg van de drukte van Parijs. Yannick was de enige speler van gemengd ras, met zijn dreadlocks en het karakter dat hij vertegenwoordigde," herinnert de coach zich. "Hij kreeg veel verzoeken, dus we besloten dat we dat allemaal negeerden." Geïsoleerd in een kleine club in Seine-et-Marne tijdens zijn voorbereidingen, bracht Noah ook zo min mogelijk tijd door in Porte d'Auteuil - waar de tennisbanen van Roland Garros liggen - tijdens de twee weken.
Ivan Lendl
Zijn start van het toernooi verliep vlekkeloos. Zonder ook maar één set te verliezen bereikte de inwoner van Sedan de kwartfinales, waar hij het opnam tegen Ivan Lendl, de nummer 3 van de wereld. Na het winnen van de eerste set in een tiebreak leek Noah op weg naar de overwinning: nadat hij de tweede set met 6-2 had gewonnen, had hij twee matchpoints in de derde, die hij niet kon omzetten.
Lendl kwam terug om de derde set te winnen (7-5) en er dreigde een upset. Maar het mocht niet zo zijn en Noah versloeg hem alsnog in de vierde set (6-0).
Dit was zijn enige setverlies van het toernooi. Maar niet zijn eerste zorg, want die kwam al voor de wedstrijd, toen hij last kreeg van zijn rug. Gelukkig maakte hij een afspraak met professor Maigne, "de Franse autoriteit op het gebied van rugproblemen", volgens Hagelauer, een einde aan de pijn. "Dat is de enige keer dat ik een beetje bang was," geeft de coach toe.
Met een duel tegen de nummer 1 van de wereld Jimmy Connors in het vooruitzicht in de halve finales, slaagde de Fransman Christophe Roger-Vasselin erin om de Amerikaan te verslaan en het op te nemen tegen Noah voor een plaats in de finale, wat hem "een doorn in het oog was", gaf Hagelauer toe.
Roger-Vasselin stelde niet veel voor in deze wedstrijd (6-3, 6-0, 6-0). Noah was nog maar één stap verwijderd van de titel waar een hele natie op had gehoopt. Hij liet zich niet meeslepen door zijn emoties, maar domineerde zijn tegenstander, zoals hij vaak deed in finales, "waar er een beetje gekte is, iets dat hem overstijgt", herinnert zijn coach zich.
Droom van de familie
Het Centre Court was afgeladen vol voor deze wedstrijd tussen twee jonge kampioenen die geliefd waren bij het publiek. "Je kon de trappen niet zien, het was ongelooflijk", aldus Hagelauer. Deze keer trilde Noah niet toen hij matchpoints had. Hij serveerde hard op de forehand van Wilander, wiens return uit ging, en knielde toen neer met zijn armen in de lucht.
Van de seconden die volgden op zijn triomf, was het ongetwijfeld de omhelzing met zijn vader, Zacharie, die in het geheugen gegrift bleef. "Dit avontuur eindigt met de droom van de familie, de droom van Yannick," stelt de coach.
"Ik hoop dat veel jonge mensen in zijn voetsporen zullen treden en dat het hen ambitie zal geven (...) dat ook anderen het idee hebben dat ze kunnen winnen," zei Noah na zijn overwinning. Hij heeft wel Franse opvolgers: Mary Pierce op de Australian Open (1995) en Roland Garros (2000), Amélie Mauresmo op de Australian Open en Wimbledon (2006), en Marion Bartoli op het Londense gras (2013), maar geen enkele man heeft hem opgevolgd op Roland Garros, of zelfs maar op één van de andere Grand Slams.