Exclusief: Flashscore bezoekt kopspecialist en HSV-legende Horst Hrubesch

Horst Hrubesch komt de kamer binnen voor het interview met Flashscore met een vriendelijke glimlach en een typisch direct 'zo, wat wil je van me'. Zelfs vandaag de dag neemt de 72-jarige geen blad voor de mond en spreekt hij vrijuit. Eerlijkheid is wat hem kenmerkt en wat hem heeft gebracht waar hij nu is.

Het verhaal van de meervoudig Duits kampioen bij Hamburger SV begon in 1978, toen hij zijn weg van Rot-Weiss Essen naar de Hanzestad vond. Zijn entree in het profvoetbal werd pas op 24-jarige leeftijd gemaakt door de broer van coachlegende Werner Lorant. Hij was Hrubesch's ploeggenoot bij SC Westtünnen en zei tegen de opgeleide dakdekker: "Jij kunt wat zij kunnen in Essen." De toenmalige trainer, Didi Ferner, wilde de forse aanvaller ook hebben, maar veranderde van club, kort nadat hij daar was gaan trainen.

Ferner vroeg Hrubesch of hij "niet met hem mee wilde van Essen naar Wuppertal". Maar "Hotte" had al voor het indrukwekkende publiek van Essen gespeeld. "Ik kende Essen al en wilde hier blijven, met Willi Lippens, Werner Lorant, Günther Neuss en alle anderen. We hadden daar een heel goed team," herinnert Hrubesch zich over zijn eerste dagen in de Duitse hoogste afdeling. "Het jaar dat ik aankwam, eindigden we 7e en ik maakte meteen 18 doelpunten."

Toen Hrubesch "Goddank naar Hamburg ging"

Tegen de tijd dat zijn tweede jaar bij de cultclub uit Noordrijn-Westfalen hem naar de 2. Bundesliga bracht, had Hrubesch al 21 doelpunten gemaakt en kreeg hij een aanbieding van Hamburger SV. De drijvende kracht hierachter was zijn goede vriend en oud-ploeggenoot Gerd Wieczorkowski, die tegen hem zei: "Als je verhuist, kom dan naar Hamburg." Maar de spits was een man met zijn eigen principes en wilde iets terugdoen voor de club die hem de kans gaf om professioneel voetbal te spelen, dus besloot hij te blijven. "Zij hebben mij geholpen, dus nu help ik hen weer omhoog", was zijn gedachte op dat moment, volgens Hrubesch. Hoewel hij met 41 doelpunten een record vestigde op het tweede niveau dat tot op de dag van vandaag ongeëvenaard is, faalde Essen uiteindelijk in de promotieplay-off.

De topspeler wilde echter eerst in de play-offs spelen voordat hij een overstap zou maken. Eintracht Frankfurt was op dat moment al in gesprek over een transfer, maar "Hotte" had één voorwaarde. "Ik speel eerst de play-off met Essen en dan kunnen jullie de transfer aankondigen", zei hij bij de ondertekening. Een overeenkomst die de Hessians onmiddellijk verbraken, want Hrubesch hoorde zijn transfer aangekondigd worden via de autoradio.

Hierdoor kwam alles wat hij had ondertekend te vervallen. " Iedereen die mij kent, weet dat de trein voor mij op dat moment het station had verlaten", zei hij hierover. Achteraf gezien 'besprak en regelde hij alles met Günther Netzer', waardoor hij 'gelukkig naar Hamburg ging'. Ook hier dankt hij zijn vriend "Witsche" tot op de dag van vandaag, zoals hij Flashscore vertelde: "Ik hoop dat hij van bovenaf toekijkt - je had gelijk."

Het paste meteen

Voor Hrubesch was een 'eerlijke omgeving' een topprioriteit toen hij in 1978 overstapte, want dat was precies wat hij gewend was van zijn tijd bij Essen. Bij HSV 'paste het meteen perfect'. Dit was het begin van een persoonlijk succesverhaal in het noorden. De teamstructuur was als een familie, ze zaten samen na wedstrijden, deden veel samen en iedereen kwam op voor elkaar. Een filosofie die perfect paste bij de toenmalige nieuwe aanwinst.

Maar Hrubesch wilde tijdens het interview vooral één ding benadrukken: "Wat wij hadden dat geen enkele andere club had, was Hermann Rieger. Hij was de ziel van de club, dat moet duidelijk gezegd worden. Het was hier een oase van welzijn voor ons spelers, hij deed alles voor ons." De cultmasseur bracht in totaal 26 jaar door bij HSV en na zijn dood in 2014 is hij nog steeds dicht bij zijn favoriete club als een bronzen standbeeld bij de noordoostelijke ingang van het Volksparkstadion.

Zelfs de onlangs overleden Franz Beckenbauer had 'veel respect voor Hermann Rieger' en was hem veel verschuldigd. Zelfs tot aan de dood van Rieger zorgden voormalige teamgenoten, vooral Felix Magath, voor de clublegende. Hrubesch noemde dit als een goed voorbeeld van de solidariteit van het team: "We kwamen voor elkaar op, dat moet duidelijk gezegd worden."

Eerlijk voetbal en wederzijdse aanmoediging

Hrubesch denkt met een glimlach terug aan die dagen bij Hamburger SV: "Het team was als een familie, de één steunde de ander en zo voetbalden we." In die tijd was 'niets te veel moeite'. Er werden ook extra diensten gedraaid na de training met Kaltz en Memering, want het was toen belangrijk voor hen 'om gewoon te weten dat ze beter werden, dat was de grote stimulans'.

In de seizoenen 1979/1980 en 1980/1981 eindigden de roodbroeken slechts op de tweede plaats, maar de voormalige spits deed een beroep op de houding die toen in de hoofden van het team zat, vooral in die van hemzelf: "We zeiden; je kunt drie weken boos zijn als het seizoen voorbij is en dan begin je weer van voren af aan." Een kijk op de dingen die vandaag de dag ongeëvenaard is en waarschijnlijk ook een recept was voor succes voor het topteam van toen. De gerichte versterkingen pasten ook goed: "Of het nu een Lars Bastrup, een Thomas von Heesen of iemand anders was. Ze kwamen hier en werden door ons geïntegreerd."

Volgens Hrubesch was de jeugd die HSV destijds sterk maakte en hem motiveerde om het beste van zichzelf te blijven geven. Ze 'speelden gewoon voetbal en hadden plezier, net als toen ze kinderen waren'. Om succesvol te zijn in deze sport, moest je 'plezier blijven houden', zelfs als je er 'tegenop moest zien'.

De Oostenrijkse cultcoach

Toen Ernst Happel in juli 1981 naar Hamburger SV verhuisde en Branko Zebec opvolgde als coach, had Hrubesch het gevoel alsof 'de zon net was opgegaan'. "Er was een aura" waardoor hij 'diep ademhaalde'. Volgens het "kopmonster" werd er met hem een ander soort voetbal gespeeld en hij herinnerde zich een vriendschappelijke wedstrijd waarin zijn team al leidde met 3-0, 4-0 en Happel bleef het team aanspreken: "Heren, het doel is daar, maak doelpunten."

Een filosofie op maat van de doelpuntenmaker, die in zijn eerste seizoenen 13, 21 en 17 doelpunten maakte voor Hamburg. In Happels debuutseizoen scoorde hij 27 keer in 32 wedstrijden, wat hem de titel van topscorer opleverde. Hij speelde daarmee een grote rol in de kampioenstitel van Hamburg, die ze voor het eerst sinds zijn debuut in 1978/1979 weer naar de Hanzestad wisten te halen. Met 94 doelpunten voor en 45 tegen was het aanvallende voetbal van de Oostenrijkse coach ook terug te zien in het eindresultaat; het team was bijna op zijn hoogtepunt.

Om het hoogste bereiken, moest ook de Europacup van de landskampioen worden gewonnen. Ook hier reageerde Horst Hrubesch op ons interview met zijn gebruikelijke kalmte en eerlijke mening, waarbij hij terugdacht aan de nederlaag in de finale van 1980 tegen Nottingham Forest. Toen stonden ze op het vliegveld te wachten en de spits zag het team van Nottingham met 'zijn' trofee. Toen dat gebeurde, wendde hij zich tot zijn team en zei: "Wij krijgen hem ook."

Eén man - één woord

En dat is precies wat er gebeurde, want 'der Lange' die nu aanvoerder van het team was, hield altijd woord. Toen het team in het seizoen 1982/1983 voor de finale naar Athene reisde en een volgepakt stadion hun tegenstanders Juventus wilde aanmoedigen, 'verscheen zijn team in trainingspak bij het stadion'. Daar had Hrubesch al gekeken waar de weg was, waar hij 'na afloop de trofee moest ophalen'. Eerlijk, direct maar zeker niet arrogant, zoals hij nog eens terugkijkt: "Ik kon het me sowieso niet veroorloven om arrogant te zijn, ik moest er altijd voor werken."

Het was een finale die opnieuw het beeld liet zien van een verenigd team dat alles in de wedstrijd gooide. "Er was niemand na de wedstrijd die verlenging had kunnen spelen, we hebben alles in die 90 minuten gestopt en gewonnen," zei Hrubesch, vol bescheidenheid over de prestatie op dat moment. Hamburg won met 1-0 en verzekerde zich van de enige trofee tot nu toe in de grootste clubcompetitie in het Europese profvoetbal.

Maar even later zou het het einde betekenen van het spelerstijdperk bij HSV, in de zomer van 1983 vertrok hij naar Luik. Er kwamen vervangers in het noorden, maar hij was op geen enkele manier boos op HSV: "Op een gegeven moment moet je verjongen en iedereen die destijds hoorde dat Schatzschneider en Wuttke zouden komen, zal gedacht hebben - geweldige opstelling. Of ze dat op het veld kunnen brengen is altijd een andere zaak." Dieter Schatzschneider was destijds een vergelijkbaar tweedeklasserfenomeen als Hrubesch en met zijn 25 jaar veel jonger, maar hij was nooit een waardige vervanger van het kopmonster.

Na 37 jaar - de terugkeer naar de Hanzestad

Een man die op 72-jarige leeftijd nog steeds de jeugdige energie uitstraalt die nodig is om HSV weer op de rails te krijgen. Zelf zegt hij daarover met een grijns: "Op dit moment ben ik 72 en in april word ik 73, soms moet ik mezelf wel eens schudden over hoe oud ik nu ben." In juli 2020 keerde de langjarige coach van het Duitse nationale jeugdteam terug naar het noorden om als hoofd van de jeugdafdeling de juiste koers uit te zetten voor de toekomst van de noordelijke club.

In een interview met Flashscore verduidelijkte hij ook een belangrijke houding die hij destijds op het veld vertegenwoordigde en nu als official doorgeeft aan zijn team: "Het is belangrijk om de verantwoordelijkheid over meerdere schouders te verdelen. Mensen moeten beslissingen nemen, wat ook betekent dat je fouten moet maken en fouten moet toelaten."

Woorden die je bijna nooit meer hoort in het snelle moderne voetbal, waar iedereen altijd hoger, sneller en verder wil. Een meervoudig Duits kampioen en topscorer die iedereen met beide benen op de grond kan zetten, was een zegen voor de club uit de 2e Bundesliga, die zo snel mogelijk wil terugkeren naar de hoogste klasse.

Hij brengt zijn harde en directe manier ook over op de jongeren: "We weten dat ze een houding nodig hebben, dat ze talent hebben. Het belangrijkste is dat ze bereid zijn om verantwoordelijkheid te nemen, ook voor anderen. Dat is wat voor mij uiteindelijk een goed team kenmerkt." Precies om die reden kwam hij terug omdat Jonas Boldt en hij op 'hetzelfde spoor' zaten.

Toen, net als nu, was het belangrijker dan ooit om een gemeenschap te creëren; iedereen had toen graag een Uwe Seeler, Zebec, Happel of Netzer gehad, maar het was 'altijd een wij-gevoel'. Alle mensen bij de club waren 'simpele mensen' die altijd hun best probeerden te doen in een 'kring die je eerlijk behandelt'.

"Wij zijn de HSV"

Voor Horst Hrubesch stond de menselijke maat altijd voorop, iets dat tot op de dag van vandaag is gebleven en niet is afgenomen in zijn rol als hoofd van de jeugdafdeling. Hij is recht door zee en eerlijk in zijn omgang met de getalenteerde spelers in de jeugdteams: "Als ik met een speler praat, wil ik niet de mening van de adviseur of iemand anders, ik ben geïnteresseerd in de mening van de jongen zelf: 'Je bent hier nu vier jaar, wil je hier blijven of niet?'" 

En als iemand als coach al Europees kampioen is geworden met de Duitse U19 en U21, teams waarin latere WK-winnaars als Kroos, Özil of Sami Khedira speelden, dan kan hij de juiste aansluiting vinden bij de jeugd van tegenwoordig. En bij HSV hanteert hij de benadering dat ze 'het alleen samen kunnen doen', want 'niemand kan het alleen'. Gevolgd door zijn afsluitende woorden, die Horst Hrubesch's carrière als speler en official bij HSV tot op de dag van vandaag samenvatten: "Het credo dat ik daar altijd zie is - ik ben niet zo belangrijk, wij zijn belangrijk. Ik ben HSV niet, wij zijn HSV."