Deze vijf jaar durende periode van succes werd echter gevolgd door het niet kwalificeren voor de volgende twee internationale toernooien, voordat het zich uiteindelijk in schamele stijl kwalificeerde voor het EK van 2008 door Noorwegen met één punt te verslaan.
Turkije ging dat toernooi in onder leiding van de grote Fatih Terim - waarschijnlijk de belangrijkste en invloedrijkste figuur in de geschiedenis van het Turkse voetbal - maar de verwachtingen waren laag. Er waren grote vraagtekens bij hun verdediging en hun voetbalstijl in het algemeen. Zelfs Terim was onzeker over zijn beste team voorafgaand aan het toernooi.
Ze hadden echter wel wat aanvallende kwaliteit. Nihat Kahveci had dat seizoen 24 doelpunten gemaakt voor Villarreal, terwijl de supergetalenteerde Arda Turan zijn opwachting begon te maken.
Comebacks in overvloed
Turkije werd ingedeeld in een groep met Portugal, Zwitserland en Tsjechië. Hun toernooi kwam traag op gang en ze verloren met 2-0 van de Portugezen, zonder zich echt te verzetten.
Maar het drama moest nog beginnen.
Zwitserland was de volgende, en na een stortbui was het veld helemaal doordrenkt met water, wat leidde tot een heel vechtlustige, lelijke wedstrijd. De Zwitsers namen de leiding in de wedstrijd nadat een plas in het strafschopgebied een voorzet vertraagde, waardoor Hakan Yakin simpel kon binnentikken.
Turkije speelde niet goed. De problemen waar iedereen zich voorafgaand aan het toernooi zorgen over maakte - de slechte verdediging en het gebrek aan richting - waren te zien.
Zwitserland bleef kansen creëren, maar liet Turkije in leven.
En ze werden terecht afgestraft. Ongeveer 10 minuten in de tweede helft kopte Semih Sentürk raak.
De wedstrijd leek uit te lopen op een gelijkspel, wat voor beide teams een slecht resultaat zou zijn na verlies in hun openingswedstrijden. Maar in de 92e minuut redde Arda de wedstrijd voor Turkije met een afgeketste inzet die tot waanzinnige feestvreugde leidde op de Turkse bank.
Ze hadden hun Euro 2008-campagne gered met het nipte verschil. "Euro 2008 is vandaag voor ons begonnen," zei Terim na de wedstrijd.
In de laatste groepswedstrijd stonden Turkije en Tsjechië gelijk op punten, gescoorde doelpunten en tegendoelpunten, dus een gelijkspel zou tot een strafschoppenserie hebben geleid.
Turkije dacht daar niet aan. Een overwinning in 90 minuten was de enige optie voor hen. Maar hun droom veranderde snel in een nachtmerrie.
In de laatste wedstrijd namen de Tsjechen na een half uur de leiding dankzij Jan Koller, voordat ze na een uur hun voorsprong verdubbelden dankzij Libor Sionko. Het ging allemaal mis voor Turkije. Ze speelden niet goed, hun verdediging werd opengebroken en de Tsjechen roken bloed en hadden alles onder controle.
Maar met nog een kwartier te gaan, maakte Arda een doelpunt voor de Turken, die kalm via de paal raakten. De comeback was een feit.
En het noodlot sloeg toe voor Tsjechië. Met nog drie minuten te spelen in de reguliere speeltijd, knoeide Petr Cech met een voorzet, waardoor de bal voor de voeten van de dankbare Nihat belandde.
Strafschoppen leken in de maak, iets waar Turkije met nog 20 minuten te spelen je handen voor zou hebben afgetrokken. Maar het momentum was nu bij hen. Ze voelden een wonder.
Slechts twee minuten later werd Nihat op doel gespeeld en met een verbluffende kalmte schoot hij de bal binnen. Eén van de grootste comebacks in de geschiedenis van het Europees kampioenschap was compleet. De bank was euforisch.
Turkije had zich op de één of andere manier weten te kwalificeren, ondanks het stotteren en worstelen in alle drie hun groepswedstrijden.
Het drama was echter nog niet voorbij, want doelman Volkan Demirel werd uit het veld gestuurd. Zonder wissels moest aanvallende middenvelder Tuncay Sanli de laatste minuten keepen, wat hij met succes deed.
Turkije was terug in de knock-outfase van een belangrijke internationale wedstrijd. En hun tegenstander in de kwartfinales was Kroatië.
De late show
Kroatië was de grote favoriet. Ze stonden bovenaan in een groep met Duitsland, Oostenrijk en Polen erin, met negen punten uit negen. Gezien de manier waarop beide teams speelden, vreesden velen dat het wel eens heel eenzijdig zou kunnen worden.
Turkije en Terim hadden ook te maken met een grote crisis in hun ploeg. De 35-jarige Rüstü Reçber moest in het doel komen na de rode kaart van Volkan, terwijl een aantal andere spelers geblesseerd waren, waaronder de cruciale spil Mehmet Aurelio. In totaal waren er slechts 15 spelers fit en beschikbaar voor de kwartfinale.
De wedstrijd verliep echter niet zoals verwacht. Kroatië controleerde het spel en creëerde de duidelijkste kansen, maar het was niet zo dominant als iedereen had gedacht.
Na een vrij saaie 90 minuten ging de wedstrijd naar extra tijd, waar het drama pas echt begon. In de 119e minuut werd Rüstü verrast, waardoor Kroatië een eenvoudige kans kreeg en Ivan Klasnic kopte in een open doel.
De wedstrijd was zeker gespeeld. Turkije kon het toch niet nog een keer doen?
Een minuut extra tijd werd toegekend. Turkije gooide iedereen naar voren. De klok was voorbij de toegewezen minuten gegaan. Rüstü lanceerde de bal naar voren, hopend op een laatste wonder. En dat kregen ze.
De bal viel voor de voeten van Semih Sentürk, die met een volley het stadion op zijn grondvesten deed schudden en de harten van de Kroatische fans brak. Weer een late show. Nog een doelpunt in de laatste loodjes van een wedstrijd om hun toernooi te redden. Het was ze weer gelukt.
Feit is dat er maar één winnaar was toen de wedstrijd eenmaal over strafschoppen ging. Kroatië was leeggelopen en zag er al verslagen uit, terwijl Turkije de lente in de benen had. Ze hadden een reddingslijn.
Turkije scoorde al hun penalty's, terwijl Luka Modric en Ivan Rakitic het doel volledig misten. De strafschop van Mladen Petric werd ook gered door Rüstü, waardoor Turkije doorging naar de halve finale.
Zij waren de wonderkinderen. Het lot stond aan hun kant. Iedereen was in de ban van de verbluffende reeks van de Turkse nationale ploeg.
"We lijken terug te komen uit de dood, wat laat zien hoe goed mijn team is," zei Terim. "Ik zag sommige spelers op het veld liggen. Ik zei dat ze zich moesten herpakken. Ik was niet van plan om op te geven. Dat heb ik nooit gedaan in mijn carrière. Je moet nooit opgeven totdat de scheidsrechter het laatste fluitsignaal blaast."
De droom eindigt
Hun tegenstander in de halve finale was Duitsland. Kroatië was de grote favoriet in de kwartfinale, maar de Duitsers waren de overweldigende favorieten voor een plaats in de finale.
De crisis in het Turkse team was nog erger geworden. Ze hadden nu slechts 14 spelers beschikbaar, met Rüstü nog steeds in het doel.
De wedstrijd begon en ineens speelde Turkije goed. Ze zagen er goed uit en hadden er zin in. Ze zaten bovenop in de wedstrijd en bevonden zich in een positie die ze niet gewend waren: aan de leiding na een doelpunt van Ugur Boral.
Maar de voorsprong duurde niet lang. Slechts drie minuten later maakte Bastian Schweinsteiger gelijk voor Duitsland. De normale wedstrijd werd hervat.
Toch zag Turkije er goed uit. Het was het beste spel van het hele toernooi. Tegen alle verwachtingen in gaven ze Duitsland een echte wedstrijd. Turkije bleef kansen creëren en het Duitse doel onder vuur nemen. Tegen de stroom in zette Miroslav Klose zijn land echter op voorsprong. Met nog ongeveer 10 minuten te spelen maakte Rüstü weer een fout, waardoor het doel (weer) open lag voor de spits om te scoren.
Toch was Turkije nog niet klaar, zoals ze het hele toernooi al hadden gedaan. Semih was opnieuw de held en stiftte de bal langs Jens Lehmann om de stand op 2-2 te brengen met nog vier minuten te spelen.
Het Turkse wonder was weer geschied. Het geloof dat Fatih Terim in het team wist te brengen, betekende dat ze nooit wisten wanneer ze verslagen waren.
Helaas heb je soms iets meer nodig dan geloof.
In de 90e minuut maakte Phillip Lahm het prachtig af en zette Duitsland op een 3-2 voorsprong en won de wedstrijd. Turkije had een koekje van eigen deeg gekregen. Ze gingen naar huis.
Opmerkelijk genoeg was Turkije de betere ploeg. Ze hadden 11 schoten op doel tegen 3 van Duitsland. En ze verloren de wedstrijd.
Aan de andere kant wonnen ze in de wedstrijden waarin ze werden overspeeld door Zwitserland, Tsjechië en Kroatië. Het is grappig hoe voetbal werkt.
En hoe anders had het kunnen aflopen als Volkan in het doel had gestaan in plaats van Rüstü? Hoe anders had het kunnen lopen als ze geen blessurecrisis hadden gehad? Ik denk dat we het nooit zullen weten.
Maar ze hadden de harten van voetbalfans over de hele wereld veroverd. Het één een van de meest wonderbaarlijke wedstrijden in de geschiedenis van het Europees kampioenschap. Tijdens het hele toernooi stonden ze slechts 13 minuten aan de leiding.
Terim zou na de wedstrijd terugtreden als bondscoach van Turkije. Hij had een fantastische prestatie geleverd met een ploeg die maanden daarvoor nog in de problemen leek te zitten. Zijn ploeg en management waren ongeëvenaard.
"Ik heb de spelers gewoon verteld dat ik trots op ze ben en dat ze zich niet slecht moeten voelen over het resultaat. Ik wenste ze veel succes in de toekomst," zei hij. "Zeventig miljoen mensen en hun hart klopten vanavond met de spelers mee; dat is heel belangrijk. We hebben de wereld kunnen laten zien wat een goed team we zijn."
Voetbal wordt vaak puur gezien als het winnen van zilverwerk en het winnen van de meest prestigieuze trofeeën. Maar dit soort gelegenheden laten zien dat de sport veel meer inhoudt dan alleen dat.
In de jaren voorafgaand aan het toernooi was er een beetje een kloof tussen het nationale team en de fans, dus deze wedstrijd bracht eindelijk hetzelfde gevoel terug dat ze in 2002 hadden gevoeld. In feite betekende dit waarschijnlijk meer.
De resultaten in 2002 waren bijna verwacht, omdat het hun gouden generatie was. Maar in 2008 tartten ze alle kansen en logica om de halve finale te bereiken. Dus het verlangen en de 'zeg nooit nee'-houding die ze lieten zien, waren adembenemender dan zes jaar eerder.
De spelers en bondscoach hadden een reden gegeven om te geloven. De passie was teruggekeerd bij een groep mensen die net zoveel van voetbal houden als iedereen op aarde.
Herinneringen werden voor altijd gemaakt toen ze een onvergetelijke impact maakten op het Europees Kampioenschap. Na de mislukte kwalificatie voor eerdere toernooien, was trots de allesoverheersende emotie. En soms is dat net zo belangrijk als al het andere.