Flashback: de held van Indian Wells, redemptie voor Diallo, Black/Dick en meer

Lance Davis, de held van Indian Wells

Lance Davis uit Palm Desert, Californië, stond donderdag 14 maart op zonder te weten dat hij die dag een nationale held zou gaan worden. Hij ging aan het werk bij zijn bedrijf Killer Bee Live Removal, waar hij al sinds 1984 op humane wijze bijen voor vangt en huist. Rond 14.30 uur kreeg hij een bijzonder telefoontje. Het was de organisatie van de BNP Paribas Open met de vraag of er met spoed een bekwame imker beschikbaar was om enkele duizenden bijen te verwijderen die schijnbaar vanuit het niets waren opgedoken in Stadium 1 van de Indian Wells Tennis Garden, het één-na-grootste outdoor tennisstadion ter wereld. Waarom met spoed? Omdat op dat moment aldaar net de kwartfinale van het masterstoernooi van start was gegaan tussen Carlos Alcaraz en Alexander Zverev, de tweede en zesde beste tennissers ter wereld, met het 16.100 plaatsen tellende stadion tot de nok gevuld. En Alcaraz heeft een hekel aan insecten.

Dus stapte Davis in zijn truck met zijn apparatuur en begaf hij zich naar de tennisfaciliteit, waar hij werd ontvangen en gedirigeerd naar de spidercam boven het court, waar de bijen zich in groten getale op conglomereerden. Gewapend met zijn vertrouwde ´beevac´ (voor bee-vaccum, niet voor bee-evacuation) ging hij aan het werk, zonder beschermende kleding of zelfs handschoenen, want gestoken worden hoort er nou eenmaal bij. Met zijn zonnebril op, zijn lange donkere haren wapperend in de wind en zijn ontzettend coole uitstraling temidden van de duizenden zoemende beestjes duurde het niet lang voordat hij de harten van het publiek had veroverd, waarbij het uiteraard ook hielp dat hij werd gezien als de persoon die er eigenhandig voor zou zorgen dat hun middag niet in het water zou vallen.

Nadat het gros van de bijen, inclusief de koningin, was opgezogen, legde hij op het court aan Alcaraz uit dat de bijen op hem afkomen vanwege zijn lichaamshitte, en dat de Spanjaard niet bang hoeft te zijn. Daarna maakte hij met zijn verdrijvende spray nog een paar rondjes door het stadion om de achtergebleven bijen op humane wijze te verjagen, onder constant gejuich en applaus van het hele Stadium 1. De DJ voelde de situatie goed aan en zette Bad To The Bone van George Thorogood & The Destroyers op met het volume lekker hard om de onverstoorbare imker te begeleiden. Ook Davis zelf ging graag op in zijn rol en deelde high-fives uit aan iedereen die zijn hand opstak en maakte selfies met de toeschouwers die met hun telefoon klaarstonden op zijn pad.

Nadat de wedstrijd zo’n twee uur stil had gelegen door het bijzondere voorval, werd door umpire Mohamed Lahyani eindelijk het court als voldoende bijvrij verklaard en gaf hij groen licht om verder te gaan spelen bij een gamestand van 1-1 in de eerste set. Alcaraz versloeg Zverev met 6-3, 6-1 en zou later doorgaan om het toernooi te winnen en zijn titel te verdedigen, maar wellicht was deze kwartfinale wel de meest memorabele wedstrijd van zijn toernooi. En hij zal ongetwijfeld nog wel eens terugdenken aan die enorm coole imker Lance Davis, een echte Amerikaanse held.

Na 3 jaar eindelijk een juichend Old Trafford voor Diallo

Wie de kwartfinale van de FA Cup tussen Manchester United en Liverpool heeft gezien op zondag, heeft zitten kijken naar een waar spektakel en een legendarische wedstrijd voor de FA Cup-geschiedenisboeken. Het spel golfde op en neer en stond bol van de actie, met beide teams twee keer op voorsprong en een zinderende verlenging die eindigde met een doelpunt van Amad Diallo dat heel Old Trafford deed ontploffen en United de 4-3 overwinning opleverde. 

De vleugelaanvaller werd in januari 2021 op 18-jarige leeftijd overgenomen van Atalanta en speelde in de tweede seizoenshelft al een handjevol wedstrijden voor de Red Devils. Hij scoorde bijna exact drie jaar geleden zelfs zijn eerste doelpunt voor United in de achtste finale van de Europa League tegen AC Milan op Old Trafford met een briljante achterwaartse kopbal over Gianluigi Donnarumma heen. Het enige probleem met zijn doelpunt was dat er vanwege de Corona-epidemie op dat moment behalve zijn teamgenoten geen muis in Old Trafford aanwezig was om de jonge Ivoriaan toe te juichen. 

Het volgende seizoen speelde hij op huurbasis bij Rangers FC, daarna bij AFC Sunderland, maar deze jaargang werd Diallo, inmiddels 21 jaar oud, in Manchester gehouden. Hij liep helaas een zware knieblessure op die hem van augustus tot en met december aan de kant hield, maar in de afgelopen maanden maakte hij mondjesmaat weer minuten. Zijn winnende doelpunt van zondag was daar de absolute climax van en bezorgde hem eindelijk een kolkend Old Trafford dat hem toejuicht voor een doelpunt nadat hij er drie jaar op heeft moeten wachten. Hij moest het wel bekopen met een rode kaart omdat hij zijn tweede geel kreeg voor het uittrekken van zijn shirt, maar dat zel hem weinig bommen.

Black/Dick

Soms hoeft een mooi moment op het court geen diepere lading te bevatten. Het kan ook gewoon een moment zijn van sportiviteit, kameraadschap en verbroedering tussen twee tegenstanders die zojuist een leuke wedstrijd tegen elkaar hebben gespeeld. Zo realiseren zich ook Gradey Dick van de Toronto Raptors en Anthony Black van de Orlando Magic. Nadat hun NBA-teams het in de nacht van zondag op maandag tegen elkaar opnamen, resulterend in een 111-96 overwinning voor de Magic, besloten de twee rookies om hun shirts uit te wisselen en samen op de foto te gaan.

Het zorgde voor een mooi plaatje van de twee spelers breed grijnzend, zonder enige achterliggende kwajongensachtige streken of vulgaire woordgrapjes, waarvan de Verenigde Staten erom bekend staan geen groot fan te zijn. Zelfs de commentator viel even stil bij het aanschouwen van zo’n simpel, maar mooi moment.

Windy Chicago

Chicago Fire boekte zaterdag een wel heel opmerkelijke 4-3 overwinning met CF Montreal op bezoek in de MLS. Ze kwamen terug van een 1-3 achterstand in de 84e minuut, met twee doelpunten diep in blessuretijd, nadat Montreal in de 82e minuut met 10 man kwam te staan. Indrukwekkende comebacks met doelpunten in de blessuretijd op zich zijn normaal gesproken niet genoeg voor een plekje in de Flashback, maar het winnende doelpunt van Kellyn Acosta in de zevende minuut van blessuretijd is wel heel erg opmerkelijk. 

Het was namelijk nogal waaierig in Chicago op die dag, en Acosta besloot de bal op goed geluk naar voren te roeien, in de richting van rechtsbuiten Maren Haile-Selassie. Een windvlaag pikte de bal op en stuurde hem naar links, over de vingertoppen van Montreal-keeper Jonathan Sirois heen, zo het netje in voor de eindstand. De Montreal-fans die geloven in hogere machten zullen zich erbij neer hebben gelegd dat hun team op deze dag niet mocht winnen.

Jogo bonito

Dat was niet het enige bizarre Amerikaanse doelpunt van dit weekend. In de return van de halve finale van de play-offs van het Campeonato Mineiro (het kampioenschap van de Braziliaanse staat Minas Gerais) namen Cruzeiro en Tombense het tegen elkaar op nadat de eerste wedstrijd in 0-0 was geëindigd. In de 69e minuut bij een 1-0 stand voor Cruzeiro maakte Tombense een eigen doelpunt dat wel zo klungelig is dat je het met eigen ogen moet zien voordat je het gelooft. 

De verdediging probeert op te ruimen nadat een aanval van Cruzeiro schijnbaar was stukgelopen, maar slaagt daar bijzonder slecht in en via Ze Vitor krijgen ze het voor elkaar de bal in hun eigen doel te leggen. Ze Vitor maakte het nog enigszins goed door vijf minuten later de aansluitingstreffer te maken, maar het was niet genoeg voor Tombense om nog wat te bewerkstelligen. Het eindigde in 3-1 en een finaleplaats voor Cruzeiro.