Waarom dit seizoen en vooral komende zondag zo bijzonder zijn voor NEC

Het voelt als de dag van gisteren dat ik op de tribune van het Goffertstadion stond en besefte dat we waren afgezakt naar de kelder van het Nederlandse profvoetbal. We dachten dat we de ondergrens al diverse keren hadden aangetikt, maar op 26 oktober 2018 zagen we dat we nog dieper konden zinken dan we ons in onze wreedste nachtmerries voor konden stellen.

Toen Jonathan Okita ons in 84e minuut voor de eerste keer liet juichen, deden we dat cynisch. En dat had alles te maken met het feit dat het een eretreffer was, voor zover er nog enige eer te behalen viel. NEC maakte de 1-5 tegen TOP Oss en de supporters zongen lachend ‘’6-5!’’, ‘’Tien! Tien! Tien’’ en ‘’Alles of niets!’’, nadat ze minutenlang applaudisseerden voor iedere bal die succesvol aankwam bij een medespeler. Zelfs dat lukte echter zelden.

Terwijl wij gewend waren om te concurreren met aartsrivaal Vitesse, werden we in eigen huis van de mat geveegd door onze bescheiden buurman uit Noord-Brabant. De absolute bodem was écht bereikt en sindsdien is er enorm veel veranderd bij NEC. Lees hier tien redenen waarom dit seizoen en de bekerfinale zo uniek zijn voor de trots van De Keizerstad.

Terug naar de basis

Als we zagen hoe onze buren uit Arnhem het er met buitenlandse investeerders en internationale samenwerkingen een stuk succesvoller vanaf brachten dan wij, kwamen wij maar al te graag met een weerwoord als dat ze ‘hun ziel hadden verkocht’ en ‘geen identiteit meer hadden’. Al die stellingen konden in augustus 2016 de prullenbak in, toen wij de eerste club ooit werden die zonder Nederlanders aan de aftrap verscheen in de Eredivisie.

Het werd een kleurloos seizoen en aan het eind van de rit mochten we weer terug naar de zo gevreesde eerste divisie. In het eerste seizoen op het tweede niveau deden we het nog wel aardig en werden we derde, maar in het daaropvolgende seizoen waren we niets meer dan een grijze middenmoter in het moeras van de Keuken Kampioen Divisie (KKD).

De roep van de supporters om eigen jeugdspelers op te stellen werd wekelijks luider. Zij zouden volgens de fans in ieder geval wél trots zijn om voor de club te spelen en slechter dan wat er op dat moment op het veld stond, kónden ze haast niet zijn.

Eigen jeugd

En dat hadden de supporters uitstekend gezien. NEC had toevallig een uitzonderlijk talentvolle lichting in de jeugd rondlopen, die niet zo lang daarvoor met 4-0 van Ajax had gewonnen in de finale van de O17-Beker. Spelers als Dirk Proper, Bart van Rooij, Souffian El Karouani, Syb van Ottele, Cas Odenthal, Joep van der Sluijs, Thomas Beekman en Ayman Sellouf maakten stuk voor stuk hun debuut bij de hoofdmacht.

Hoewel hun voetballende bijdrage zeker in de eerste maanden niet altijd even groot was, zorgden zij voor de passie en beleving waar wij als supporters naar verlangden. De successen bleven uit, maar de Nijmegenaren waren weer trots om NEC’er te zijn.

Een deel van de jeugdexponenten besloot ons transfervrij te verlaten en een ander deel kwam uiteindelijk - zeker na de promotie - toch iets te kort, maar Dirk Proper en Bart van Rooij zijn al jaren niet meer weg te denken uit de basisopstelling van Rogier Meijer. Proper, die in de jeugd met oudere elftallen meespeelde, stond als tiener al in de belangstelling van diverse nationale en internationale topclubs, maar hij koos er altijd voor om zijn team trouw te blijven.

Inmiddels is de tweede aanvoerder van Jong Oranje uitgegroeid tot een van de sterkhouders van NEC, wat hij combineert met een studie psychologie aan de Radboud Universiteit. Van Rooij speelde ook diverse jeugdinterlands en is een NEC’er in hart en nieren, die bij afwezigheid graag plaatsneemt naast de capo om met de fanatieke aanhang zijn ploeggenoten aan te moedigen.

In Nijmegen vreesden we dit tweetal in 2021 al te verliezen omdat ze te veel potentie leken te hebben voor de KKD, maar we promoveerden plotseling en drie jaar later zijn ze met ieder meer dan 100 wedstrijden in de benen nog maar 90 minuten verwijderd van Europees voetbal met 'hun' NEC.

Clubiconen

De vrij onverwachte promotie naar de Eredivisie kon natuurlijk niet gerealiseerd worden met enkel jeugdexponenten. Aan de hand van clubiconen Rens van Eijden en Édgar Barreto verliet NEC de KKD. Later keerden voormalig clubhelden als Lasse Schöne, Jasper Cillessen en Bram Nuytinck ook terug bij hun oude liefde, terwijl ze op dat moment nog bij veel grotere clubs een veelvoud van hun huidige salaris hadden kunnen verdienen.

Wat zou het groots zijn als de NEC-vedettes hun loyaliteit beloond zouden zien worden met zilverwerk voor hun geliefde werkgever. Zeker voor Cillessen zou dat mooi zijn, na de aanhoudende kritiek die hij de laatste jaren te verduren kreeg. Dat voormalig jeugdspeler Robin Roefs, die vaak met Cillessen wordt vergeleken na zijn indrukwekkende reddingen voor NEC op jonge leeftijd, ook zijn stempel heeft weten te drukken op deze jaargang, maakt het sprookje compleet.

Staf

Niet alleen de spelersselectie loopt over van ervaring en NEC-DNA. Algemeen directeur Wilco van Schaik werd al aangesteld in 2017 en Carlos Aalbers zit nu in zijn tweede ambtstermijn als technisch directeur bij de club waar hij als speler ooit doorbrak vanuit de jeugdopleiding en 385 keer voor in actie kwam. Hoofdtrainer Rogier Meijer is al sinds 2017 werkzaam bij NEC en was eerst enkele jaren actief in de jeugd, waardoor hij alle aanstormende talenten al goed kende.

In het seizoen 2019/2020 vormde hij een triumviraat met Adrie Bogers en François Gesthuizen in de stad met een rijk Romeins verleden. Sinds het seizoen daarop staat hij alleen voor de groep en vrijwel al zijn assistenten hebben zelf jaren ook voor NEC gespeeld. Dat dit lange termijn-project zijn vruchten af mag werpen en vrijwel alle verantwoordelijken ze mogen plukken, maakt dit ook een extra bijzondere situatie.

Sfeer

En dan natuurlijk de sfeer. In tijden rondom de wedstrijd tegen TOP Oss die ik in de introductie beschreef, kon ik vrienden die meewilden op de wedstrijddag zelf nog voorzien van een kaartje voor het sfeervak. Toen we promoveerden was er een stormloop aan seizoenkaartaanvragen en ik had verwacht dat de ‘hype’ na de Covid-pandemie wel weer over zou waaien, maar niets bleek minder waar.

Zowel thuis als uit raken vrijwel alle duels binnen een mum van tijd uitverkocht. Thuis hebben we het hoogste bezettingspercentage van de Eredivisie en wat uitduels betreft moeten we enkel de traditionele top-3, FC Twente en FC Utrecht voor ons dulden. Het is tegenwoordig niet meer mogelijk om een Nijmeegse straat uit te lopen zonder een lantaarnpaal, elektriciteitskastje, of muurtje in de heilige driekleur te spotten. Bij een korte wandeling in de buurt van de stad, vallen de NEC-vlaggen die het straatbeeld kleur geven ook niet meer op een hand te tellen.

Er was hier en daar wat kritiek op de sfeergroepen, als ze ook positief bleven zingen in tijden dat het voor geen meter liep, maar inmiddels is er zelfs voor de geboren Nijmegenaren geen enkele reden meer om te ‘nuilen’. Het volledige Goffertstadion of uitvak zingt uit volle borst mee met de NEC gerelateerde liederen en daar zijn er de laatste maanden een hoop van bijgekomen. Nieuwe liedjes van Ronnie Ruysdael en Schele Daan konden daarbij uiteraard niet ontbreken.

De carnavalskraker 'Dans je de hele nacht met mij' van de Nijmeegse band De Sjonnies werd door de loop van het jaar hét NEC-lied van het seizoen en in het bekertoernooi werd er met sfeeracties al ingespeeld op de songtekst van het lied, alsof de fans al wisten dat hen zo'n succes te wachten stond. NEC'ers droomden van de finale en wat bleek? Die droom van hun was echt.

Heel Nijmegen ademt rood-groen-zwart en het is tegenwoordig zelfs nog eenvoudiger om een woning te vinden in het stadscentrum dan een kaartje voor de lokale BVO. Wat zou het ook mooi zijn voor zij die de club onvoorwaardelijk steunden in tijden dat het minder ging om eindelijk groot succes te kunnen ervaren met hun favoriete club. Met in het bijzonder de heren van Legio Noviomagum voor de noeste arbeid die zij steken in hun creatieve sfeeracties en spandoeken en uiteraard de oudere garde, die al decennia lang wacht op een prijs.

Clubhistorie

NEC heeft in 2008/09 mooie prestaties geleverd in Europa en verbrak in 2015 het puntenrecord van de eerste divisie, maar de club heeft nog nooit een prijs gewonnen op het hoogste niveau. Wat het Nederlands elftal met WK’s heeft, heeft NEC met het nationale bekertoernooi, maar dan in het extreem: NEC stond al vier keer eerder in de finale, maar heeft het toernooi nog nooit gewonnen.

De laatste finale dateert van het jaar van de eeuwwisseling, waardoor de wedstrijd van komende zondag voor alle NEC-fans van tot en met pak hem beet 28 jaar de eerste finale wordt die zij bewust mee zullen maken. NEC is in de clubhistorie ook nooit hoger geëindigd dan op de vijfde plaats, waar ze momenteel maar één punt van verwijderd zijn. Het clubrecord van meeste doelpunten op het hoogste niveau is dit seizoen zelfs al verbroken.

Spelersgroep

Bij NEC zijn we niet gewend dat we mooi voetbal op de mat kunnen leggen. We willen vaak vooral dat er inzet getoond wordt in De Bloedkuul, maar in groot contrast met een aantal jaar geleden, worden we tegenwoordig met allebei verwend. Meijer is er na jaren kritiek op het veldspel en wisselbeleid te hebben geïncasseerd in geslaagd om NEC attractief en offensief voetbal te laten spelen.

Namen als Philippe Sandler, Cillessen en Proper leggen een niveau op de mat dat we niet vaak gezien hebben in een NEC-shirt. En dan te bedenken dat clubtopscorer Magnus Mattsson NEC deze winter nog heeft verlaten. De goedlachse Deen bracht positieve energie, maakte zijn eigen versie van het clublied, sprak binnen de kortste keren vloeiend Nederlands en zorgde uiteindelijk voor de duurste uitgaande transfer ooit.

Dat hij in zijn debuutwedstrijd voor FC Copenhagen direct mocht scoren tegen Manchester City in de Champions League, was hem dus van harte gegund in Nijmegen. Ondanks zijn enorme impact in de eerste seizoenshelft, is zijn vertrek nagenoeg moeiteloos opgevangen. Met Proper en Kodai Sano beschikt NEC bovendien over twee andere jonge technisch vaardige spelers die het transferrecord bij hun vertrek verder zouden kunnen opschroeven.

Vitesse

En dan moeten we het toch nog even hebben over Vitesse. Na jarenlang te hebben gekeken hoe ze boven de Waal steevast in het linkerrijtje speelden, Europese successen boekten en zelfs de beker in ontvangst mochten nemen terwijl wij zaten te ploeteren in de KKD, vindt niemand het hier jammer dat het nu even wat minder gaat met Vitesse. NEC heeft dit jaar ook eindelijk weer gewonnen van de aartsrivaal en staat er voor de eerste keer sinds de financiële overname van de Arnhemmers aanzienlijk beter voor.

Spitsenkwestie

We zouden het helaas alweer bijna vergeten, maar dit seizoen staat natuurlijk ook in het teken van Bas Dost. De voormalig Oranje-international werd vanaf de eerste keer dat hij ging warmlopen luidkeels toegezongen door de NEC-aanhang en had een serieuze bijdrage in het beperkte aantal wedstrijden dat hij gespeeld heeft tot het voorval met zijn hart plaatsvond.

Nuytinck liet in de Jarda Podcast onlangs nog weten dat Dost de spelersgroep op de training altijd op scherp zette en nog altijd motiverende berichtjes stuurt rondom wedstrijden. Zijn oude concurrent en inmiddels basisspeler Koki Ogawa is ook alom geliefd in Nijmegen, net als zijn landgenoot Sano. De eerste twee Japanners in dienst van NEC hebben de club van een nieuwe impuls voorzien en kunnen - zeker na hun goals in de halve finale - weinig meer verkeerd doen bij de aanhang.

Als vervanger van Dost haalde NEC voormalig jeugdspeler Sylla Sow terug naar Nijmegen. De geboren Nijmegenaar komt qua niveau niet in de buurt bij zijn voorganger, maar werkt zich het snot voor de ogen voor ‘zijn’ NEC en dus ook hij kan op enorme steun rekenen in het Goffertstadion. Als uitgerekend dit seizoen na het doelpuntenrecord ook de beker wordt veroverd, is dat een fraaie beloning voor de centrumspitsen van dienst.

Europa

En last but not least: het Europese ticket. Europees voetbal spelen is voor een club als NEC uiteraard al een prestatie van jewelste, maar als dat op deze wijze afgedwongen wordt, zou het al helemaal bijzonder zijn. NEC hoeft dan immers geen play-offs te spelen en gaat ook niet naar de Conference League maar naar de Europa League, het toernooi waarin het schitterde toen de stad Nijmegen voor het laatst zo trots was op NEC.