"Het begon misschien twee dagen voor de finale. Tot op dat moment had ik echt willen deelnemen aan de vorige vier wedstrijden. In de basis staan, zelfs. Maar er veranderde iets en ik wilde op geen enkele manier in de finale spelen", vertelt Elstrup aan Tribalfootball.  "Ik was bang om te falen. Wat als ik een grote kans mis en we niet winnen?" Elstrup gaat verder over een dag waar hij geen dierbare herinneringen aan heeft. Zelfs niet aan de feestjes na de sensationele triomf. Hij kijkt in ieder geval met een gevoel van vreugde terug op het doelpunt tegen Frankrijk.

"Als je een voetbalwedstrijd wint, of je nu 12 of 29 bent en een beslissend doelpunt maakt, is dat een geweldig gevoel. Dit doelpunt bleek belangrijk en we hadden de aandacht van een hele natie," zegt Elstrup.

Niet voorbereid

Volgens de legende bestond de selectie uit min of meer onfitte spelers die rechtstreeks van het strand op vakantie kwamen. "Feit is dat we niet voorbereid waren. We werden op het laatste moment opgeroepen om als invaller te spelen door de oorlog in Joegoslavië en we hadden ons mentaal en fysiek niet voorbereid op een toernooi zoals dat hoort." Op die manier aan het toernooi beginnen betekende lage verwachtingen voor het Deense team en dat kwam Elstrup goed uit. "Ik denk dat dit voor de meeste mensen geldt: hoe minder druk, hoe beter je presteert. Je geest wordt vrijer, je handelt vrijer en intuïtiever en dan is de kans ook groter dat je slaagt."

Angst

Slagen deden ze, maar Elstrup vergelijkt de dag van de finale met een moment waarop hij op 18-jarige leeftijd tegen zijn broer streed om te worden uitgeroepen tot Rookie of the Year voor Randers FC. "Ik hoopte bijna dat ze mijn broer zouden kiezen, want dan hoefde ik niet op te staan en een toespraak te houden.'' Terwijl Jensen, Brian Laudrup, Peter Schmeichel en de rest van de selectie dronken werden, vocht Elstrup om mentaal overeind te blijven. Dat is ook min of meer hoe hij zich zijn twee jaar bij Luton Town herinnert.

"Het was verschrikkelijk. Maar ik kan hetzelfde zeggen over mijn tijd in OB", haast Elstrup zich om eraan toe te voegen dat het meer te maken heeft met zijn mentale toestand dan met spelen voor Luton Town. "Het was opwindend om Kenilworth Road op te komen en alle religies samen te zien komen in die gemeenschap, maar voor mij was het altijd een kwestie van: wat als ze me herkennen, met me praten? Wat als ze onvriendelijk zijn, of misschien vriendelijk, hoe reageer ik," herinnert Elstrup zich van een tijd waarin hij twee jaar lang min of meer de 15 minuten tussen zijn huis en het stadion reed en verder niet veel.

Het bizarre leven na voetbal

Maar hoe presteer je nog steeds op zo'n niveau dat Luton Town-fans tot op de dag van vandaag met bijna mistige ogen over Elstrup praten? Hij scoorde 15 doelpunten in zijn tweede seizoen en dat is nog steeds niet geëvenaard door een Deense speler in de hoogste Engelse divisie.  "Het laat zien tot hoeveel een mens in staat is zonder trouw te zijn aan zichzelf of zelfs gezond van geest," zegt Elstrup die terugging naar Odense, naar OB, en een jaar later zijn carrière als voetballer beëindigde.

Er is in de jaren daarna veel over Elstrup geschreven. Er staat ook veel in zijn boek. Hij sloot zich aan bij een gemeenschap, veranderde zijn naam in Darando, vond een Indiase goeroe, werd zowel in Odense als op Trafalgar Square gearresteerd, streakte naakt tijdens een wedstrijd in de Deense Super League om maar een paar "hoogtepunten" te noemen. En, niet onbelangrijk, hij heeft in totaal zo'n 15 jaar in bed gelegen, getroffen door een depressie waardoor hij niet eens in staat was om te douchen. "Op een gegeven moment groeide er gras uit mijn afvoer in de douche", zegt hij met een wrange glimlach.

Sinds 1 januari 2022 gaat het echter weer goed met hem, maar hij houdt ook zijn mentale toestand goed in de gaten om geen terugslag te krijgen. "Ik ben zo sterk als ik ooit ben geweest. Ik heb mijn leven opgedeeld in fases en deze laatste fase duurt nu al meer dan twee jaar. Vandaag kijk ik terug naar gisteren en vergelijk ik hoe ik me in deze tijd mentaal heb ontwikkeld. Hoe voel ik deze ontwikkeling in mezelf? Wat voor gedachten heb ik, hoe reageer ik vandaag op een gesprek in vergelijking met gisteren."

Terug naar Luton

Hij heeft deze laatste periode waarin hij zich goed voelde gebruikt om terug te gaan naar Luton om alle dingen te doen die hij nog nooit had gedaan. "Het was heel opwindend. Door de straat lopen, in een café zitten, praten met de groundsman, ik heb zelfs een praatje gemaakt met Mick Harford, mijn oude teamgenoot."

Elstrup had ook een leuke ontmoeting met de huidige CEO van Luton Town, Gary Sweet. "Hij was een jonge fan toen ik daar speelde en nu is hij de baas. Ik kwam onaangekondigd aan, maar hij onderbrak een vergadering om me een knuffel te geven. Toen hij hoorde waar ik verbleef, heeft hij een goed hotel voor me geregeld. Het was eigenlijk heel emotioneel," zegt Elstrup, die niet had verwacht dat de fans van Luton Town zich hem zo goed zouden herinneren.

"Maar dat is wat er gebeurt als je jezelf openstelt voor de warmte van vreemden. Het was een hele leuke verrassing en ik neem aan dat het een teken is van hoe goed ik eigenlijk was. Mijn coach, Richard Møller Nielsen (die Denemarken naar de titel leidde in 1992, red.) zei ooit; het enige wat er mis is met Lars is dat hij niet weet hoe goed hij is. Ik denk dat hij gelijk had."