Onwaarschijnlijke bondgenoten: als teams gunsten verlangen van hun aartsrivalen
In een van de spannendste competitie sinds jaren rusten de ambities van Arsenal op de schouders van hun meest gehate rivalen. De mannen van Ange Postecoglou ontvangen de regerend landskampioen Pep Guardiola op een van de grootste vijandige terreinen van de Spaanse coach.
Alles anders dan een zege voor de Cityzens zal de Gunners de controle geven over hun eigen lot in de laatste wedstrijd van het seizoen, waardoor de fans van Spurs in een lastig parket zitten. Ze zijn zelf ook nog in de race zijn voor een Champions League-plek volgend seizoen: City verslaan en de druk op Aston Villa op de vierde plaats houden, maar ook Arsenal in staat stellen om een trofee te pakken, of verliezen en vrolijk toekijken hoe de wereld instort in het Emirates Stadion?
Het zal je niet verbazen dat dit niet de eerste keer is dat een ploeg een positief resultaat nodig heeft van een aartsvijand. Hier zijn enkele voorbeelden van clubs die op een gunst van hun aartsrivalen vertrouwden om glorie te bereiken:
United vertrouwt op Liverpool
Onder leiding van de legendarische Sir Alex Ferguson stond Manchester United in het seizoen 1994/1995 aan de vooravond van een historische hattrick in de Premier League. Hun lot lag echter niet alleen in hun eigen handen. Op de laatste dag van het seizoen stonden ze tegenover een koppig West Ham en moesten ze winnen om de titel veilig te stellen.
Ondertussen ontving Liverpool Blackburn Rovers, gemanaged door Anfield-legende Kenny Dalglish en met een nipte voorsprong van twee punten.
Een sentimentele terugkeer naar Anfield voor Dalglish, gekoppeld aan de intense rivaliteit tussen Liverpool en Manchester United, zou resulteren in een helpende hand voor de blauw-witte shirts uit Lancashire, toch? Fout.
Nadat een doelpunt van John Barnes de openingstreffer van Alan Shearer voor Blackburn ongedaan had gemaakt, zorgde Jamie Redknapp voor de overwinning van de Reds in de laatste minuten, waarbij de aanwezigen dachten dat ze de titel wel eens aan hun oudste rivalen hadden kunnen geven.
Manchester United werd echter verrassend verslagen door West Ham. Het laatste fluitsignaal klonk op Anfield en daarmee ging de droom van Manchester United op een hattrick in rook op.
Blackburn werd met één punt verschil gekroond tot kampioen, een dramatische wending die een bittere smaak achterliet bij de United-fans.
Dubbele teleurstelling van Schotland
De EK 96-campagne van Schotland was een lijdensweg vol frustratie. De ontmoeting in de groepsfase met aartsrivaal Engeland eindigde in een demotiverende 2-0 nederlaag, een wedstrijd die vooral in het geheugen gegrift staat dankzij het wonderdoelpunt van Paul Gascoigne.
De hoop op kwalificatie was echter niet helemaal vervlogen na een overwinning op Zwitserland en een redelijk gelijkspel tegen het Nederland van Guus Hiddink. Toen had Schotland een belangrijke gunst van hun oude Engelse vrienden nodig: een overwinning met vier doelpunten op Oranje om precies te zijn.
Gastland Engeland stormde naar een overtuigende 4-0 voorsprong en wekte daarmee de hoop van de Schotse fans, die nerveus toekeken. Maar toen, met nog maar een paar minuten te gaan, maakte Oranje een onwaarschijnlijke eretreffer via een jonge Patrick Kluivert, waardoor de dromen van Schotland in duigen vielen.
De Schotten werden uitgeschakeld op doelsaldo, een wrede speling van het lot dankzij de zuiderburen, die met een wrange glimlach naar de knock-outs gingen.
Leeds stuurt de titel naar Manchester
Toen het Premier League-seizoen 2002/2003 zijn climax naderde, had Manchester United geluk met het wedstrijdprogramma.
Hun belangrijkste uitdager in de titelrace was Arsenal, die de ploeg van Sir Alex weer eens op de hielen zaten.
Leeds United, niet bepaald een club die synoniem staat voor het koesteren van vriendschappelijke gevoelens jegens Manchester United, arriveerde op Highbury met veel om voor te spelen in hun strijd om degradatie te voorkomen.
Met nog maar drie wedstrijden te gaan, zou een verlies tegen Leeds voor de Invincibles van vorig seizoen de titel aan de Red Devils geven.
De ploeg uit Yorkshire nam twee keer de leiding, maar werd teruggedrongen door de koppige mix van talentvolle spelers en fysieke krachten van Arsene Wenger, totdat de Australiër Mark Viduka in de 88e minuut toesloeg om een onwaarschijnlijke 3-2 overwinning voor de bezoekers en de achtste Premier League-kroon voor United te bezegelen.
Gezien het feit dat Arsenal begin maart acht punten voor stond, maakte het de nederlaag des te ellendiger voor de Gunners-fans die hun ploeg in duigen zagen vallen tijdens het laatste deel van de campagne.
Pompey weigert te spelen voor Saints
De finale van het seizoen 2004/2005 was een gedenkwaardig duel tussen West Brom, Crystal Palace, Norwich en Southampton om degradatie.
De overlevingskansen van de Saints waren afhankelijk van een overwinning van Portsmouth, de rivalen aan de zuidkust, in hun laatste wedstrijd tegen de Baggies.
Het grote probleem was dat Portsmouth al veilig was en - erger nog - weinig zin toonde om hun buren uit de brand te helpen. De wedstrijd werd met 2-0 verloren en Southampton werd veroordeeld tot het Championship.
De taferelen waren ongelooflijk in de Hawthorns na het laatste fluitsignaal, met een juichende veldinvasie van de West Brom-supporters die hun handhaving vierden en Pompey-fans die zelfs meededen met het feest na de genadeklap voor hun grootste rivalen.
Arsenal hoopt treble te laten ontsporen
Het Premier League-seizoen 1998/1999 was een nagelbijtende aangelegenheid, met Arsenal en Manchester United in een felle titelrace.
Op weg naar de laatste speeldag had United maar één punt voorsprong. Terwijl Arsenal comfortabel won van Leeds, hing het lot van beide teams af van United's wedstrijd tegen Tottenham Hotspur, de felste rivalen van de Gunners op Old Trafford.
Middenmoter Spurs, bekend om hun onvoorspelbare karakter, nam een schokkende voorsprong in de eerste helft via Les Ferdinand en stuurde een golf van hoop door de rode helft van Noord-Londen - en een daaropvolgende hoeveelheid angst door de lelieblanke kant.
Het was echter allemaal van korte duur.
Manchester United kwam terug met doelpunten van David Beckham en Andy Cole voor en na de rust en verzekerde zich van de Premier League-titel op weg naar een historische treble, een prestatie die nog nooit eerder door een Engelse club was neergezet.
De wedstrijd zorgde voor bizarre taferelen onder de toeschouwers in het stadion, met grote delen van het uitvak - met een spandoek met de woorden "Let Them Win" - die joelden toen het doelpunt van Ferdinand binnen ging, en bijna het hele stadion dat juichte bij het laatste fluitsignaal. Sommige Spurs-fans bleven zelfs kijken hoe Manchester United de trofee in ontvangst nam.