Het moest gewoon de Argentijn zijn. Bij afwezigheid van Hollywood Haaland is er geen speler die Manchester City FC beter typeert in deze fase van hun geschiedenis. Onopvallend. Onder de radar. Hoe je het ook wilt omschrijven. Niemand kan City ervan beschuldigen publiciteitsgeil te zijn. Hetzelfde kan gezegd worden van Alvarez.
Natuurlijk staat de wereldbekerwinnaar hoog aangeschreven. Tijdens de week van City in Saoedi-Arabië zeiden Spaanse journalisten tegen Alvarez dat Real Madrid en Barcelona toekeken.
Rustig
"Real Madrid of Barcelona? De waarheid is dat ik erg gelukkig ben bij Manchester City," was zijn antwoord. "Ik ben iets meer dan een jaar bij de club. Ik voel me erg gelukkig met alles wat we hebben bereikt."
Nogmaals, rustig. Niet op zoek naar de krantenkoppen. Niet proberen om de aandacht op te eisen. Alvarez is typisch Man City. Zoals gezegd, er is Erling Haaland. Maar dat is het. De spelerscultuur wordt meer bepaald door mensen als Bernardo Silva dan door de man in de zijden pyjama.
Dat is misschien de reden waarom City momenteel niet wordt bejubeld. We zijn getuige geweest van geschiedenis. We hebben gezien hoe misschien wel het beste team van de moderne tijd, zeker het beste team dat Engeland ooit heeft gezien, het jaar afsloot met vijf prijzen. Het is historisch. Baanbrekend. Iets wat we misschien nooit meer zullen zien. De fysieke eisen. De mentale uitdaging. Week in, week uit. En dat in de meest competitieve competitie ter wereld. City heeft het voor elkaar gekregen. En dat deden ze met vlag en wimpel.
Toch werd deze laatste trofee voor '23, de CWC, met gejammer ontvangen in de lokale pers.
"Ik denk niet dat er genoeg krediet is", zei Phil Foden na de overwinning op Flu. "Het is ongelofelijk zwaar en zo veeleisend, elke drie dagen het spel spelen en van al die inspanning zeggen dat we dit voor elkaar hebben gekregen is zo goed."
Waardering?
Weet de gemiddelde Engelse fan te waarderen wat er allemaal voor hun neus staat? Denk aan het Real Madrid van Puskas en Di Stefano. Of het AC Milan van Gullit, Rijkaard en Van Basten. Geweldige teams. Geweldige momenten... Vooral voor degenen die het geluk hadden om in die periode een seizoenskaart te hebben in het Bernabeu of San Siro. Ervaringen. Herinneringen voor het leven. Getuige zijn van grootsheid die voor hun ogen werd uitgespeeld.
Dat is wat de fans van City nu meemaken. Misschien wel de beste manager die het spel ooit heeft gezien. Aan het hoofd van misschien wel het beste team dat ooit bij elkaar is gebracht. Dat is toch een niet te missen kans...?
Maar zoals Foden zegt, City lijkt ondergewaardeerd te worden. Tenminste door mensen in de marge van het spel. Door concurrerende managers. Door tegenstanders. Ze weten wat ze te wachten staat. "Het beste team ter wereld", is een veelgehoorde omschrijving van collega's. Maar dat geldt niet voor de pers en het grote publiek.
Bedenk maar eens hoe Guardiola's voormalige team van Barcelona destijds werd gezien. Of het Real Madrid van Zinedine Zidane. Toch kunnen geen van beide Spaanse giganten op het gebied van zilverwerk aanspraak maken op de verzameling van City.
Misschien is de Champions League het antwoord? Na de doorbraak van dit jaar zou de mening misschien veranderen als City hun triomf in Istanbul zou overtreft? Maar de gematigde reactie van hun eigen lokale pers is nog steeds verbijsterend. Vooral als je kijkt naar de hype en dapperheid waarmee Engeland op elk internationaal toernooi gepaard gaat. Dit is een team voor de Engelse pers om legitiem voor te juichen. Maar naast het drankgebruik van Jack Grealish ontbrak de analyse aan het einde van het seizoen over hoe geweldig dit City-team is.
En opnieuw kan het niet liggen aan een gebrek aan verbondenheid. Foden, Grealish, John Stones, Kyle Walker... er loopt een duidelijke Engelse invloed door dit team. De plaatselijke pers zou dit moeten waarderen.
Maar op dit moment is dat niet zo. Het is gewoon business as usual. Net nadat ze tot wereldkampioen waren gekroond, was City terug op Engelse bodem. Op Merseyside. En ze vonden een manier om te winnen op Goodison Park. Foden en Alvarez stonden op het scorebord.
Geen erehaag
Weinig ophef. Geen hype. Everton kon niet eens een erehaag oprichten voor de wereldkampioenen. Maar ze rolden wel de rode loper uit voor Tommy Fleetwood en de Ryder Cup...
Een gemiste kans voor Everton? Misschien. Maar het is een thema dat door het Engelse voetbal loopt. Ondergewaardeerd. Ondergewaardeerd. Dit team van Manchester City verdient zoveel meer voor het bereiken van het onmogelijke.