Deze column is geschreven door Flashscore Groot-Brittanië
Het was meedogenloos. Sterker nog, deze column zou zeggen brutaal. Zelfs onnodig. Maar hij deed het. Ten Hag nam vorige week de buitengewone stap om Sancho te verbannen van de jaarlijkse seizoensfotoshoot van de club. Deze vete gaat nu zijn tweede maand in. Zonder enige beweging van beide kanten. Ten Hag wilde niet toegeven. Zelfs niet voor de traditionele teamfoto. Sancho, voor seizoen 2023/24, was uitgeschreven...
Of in modern spraakgebruik, Sancho werd effectief geannuleerd als speler van Manchester United. Hij krijgt nog steeds dat salaris van 350.000 pond per week. Hij laat zich nog steeds zien in de stad. Maar als United-speler voor 23/24 is Jadon Sancho uit de geschiedenisboeken van de club geschreven.
En zoals gezegd, voor deze column was deze actie van Ten Hag onnodig. Sterker nog, een stap te ver. Stamgasten zullen weten dat we Ten Hag steunen in zijn benadering van Sancho. Gezien wat hij heeft geërfd. Gezien wat hij nog probeert te verwijderen. Zulke krachtige maatregelen waren nodig om de kleedkamer uit haar malaise en ondermaatse prestaties te halen. En inderdaad, er is nog steeds werk aan de winkel.
Maar Sancho uitschrijven van de jaarlijkse teamfoto is de verkeerde beslissing. Dit gaat verder dan persoonlijkheden. Dit gaat over geschiedenis. Traditie. Zelfs familie. Elke fan. De familie van elke speler. Ze kunnen de archieven van United ingaan en teamfoto's tevoorschijn halen die meer dan 100 jaar oud zijn. De namen. De families. Het is een record. Het is een bron van trots. En wat Sancho ook misdaan heeft, zijn toekomstige kinderen en kleinkinderen verdienen dit niet.
Sterker nog, de club verdient het niet. Een sterretje voor het eerst op de jaarlijkse teamfoto van United? De club moet groter zijn dan dat. Net als de manager en de speler. Dit is groter dan hen. Het is groter dan welke breuk dan ook. De teamfoto overstijgt dat. Tenminste, dat zou zo moeten zijn. Sterker nog, in het belang van de club zouden het team en de staf weer bij elkaar moeten komen om de foto met Sancho opnieuw te maken. Deze vetes gaan wel weer over. Maar voor alle betrokkenen komt dit moment niet terug. Iemand moet ingrijpen en iets overeind houden dat een fundamentele basis vormt in de geschiedenis en cultuur van een club. Dit kan niet zomaar aan de kant worden geschoven.
Zoals we al zeiden, was dit een brutale beslissing. Inderdaad, onnodig. Maar met context kun je het begrijpen. Je kunt het perspectief van Ten Hag zien. Zo meedogenloos als hij is geweest met bepaalde elementen in de United-kleedkamer, de Nederlander is ook een manager die zijn spelers alles geeft - zelfs ten koste van zichzelf.
Verdediging Antony
Er waren deze week twee boodschappen voor de spelers. Sancho natuurlijk, maar ook Antony en de steun die hij heeft gekregen van Ten Hag. Het was onwrikbaar. Standvastig. Van het verlof dat de speler kreeg tot zijn terugroeping en de wedstrijd van zaterdag tegen Sheffield United. Net zoals hij bereid was te doen voor Mason Greenwood, was Ten Hag het gezicht van Antony's verdediging. Zo is hij nu eenmaal.
Dus de spelers weten het. Als ze het goed doen bij Ten Hag zal hij ze tot het uiterste verdedigen. Zelfs als het zijn eigen profiel zou schaden. Zijn eigen merk. Dat zal hij doen. Het is een aanpak die niet zo gebruikelijk is in het hedendaagse spel. Maar het is een karaktertrek van Ten Hag. Zoals we in eerdere columns hebben benadrukt, bevestigt zijn werk bij Ajax dit alleen maar. Dit is wat de spelers van United kunnen verwachten. In voor- en tegenspoed, de manager staat achter je. Dat is misschien de reden waarom hij Sancho zo wreed heeft behandeld. Er zit een gevoel van verraad in dit alles. Misschien ziet Sancho het niet, maar het is er wel. Voor een manager die zo ver gaat voor zijn spelers, is het ten Hag opgevallen dat Sancho zich zo gedraagt. Het is persoonlijk.
Maar dat zou nog steeds niet genoeg moeten zijn voor de manager om te knoeien met tradities zoals hij de afgelopen week heeft gedaan. De teamfoto moet opnieuw gemaakt worden met Sancho erbij. Dit is groter dan twee persoonlijkheden. Voor een manager die deze kleedkamer weer probeert te verbinden met de roots van de club, is het negeren van de tradities van de jaarlijkse teamfoto gewoon de verkeerde beslissing.