Nadat hij vorig seizoen op het nippertje overleefde, lag de druk dit seizoen op hem om het soort prestaties en resultaten neer te zetten dat de Nederlander in eerste instantie een van de meest begeerde plaatsen in het voetbal opleverde. Maar dankzij een teleurstellende start van het seizoen 2024/25 lijken Ten Hags dagen wel geteld. Het voelt als het begin van het einde.
Dus met zijn onvermijdelijke ontslag en Ruud Van Nistelrooij's interim-periode tot het einde van het seizoen in het verschiet, denk ik dat het tijd is om ons te richten op een nog groter probleem voor het nieuwe leiderschap van United: de spelers.
Nu kunnen de nieuwe mede-eigenaren (INEOS) deels verantwoordelijk worden gehouden voor de trieste gang van zaken, aangezien ze in de zomer bijna 200 miljoen pond hebben geïnvesteerd in spelers die op zijn best ondermaats en op zijn slechtst zorgwekkend zijn. Het collectief falen van de aanwinsten in de afgelopen tien jaar heeft geresulteerd in een middelmatig elftal met niet één speler van wereldklasse.
Wat ging er mis voor Ten Hag?
Als je naar het team van United kijkt, zie je dat het een zware invloed van Ten Hag heeft en zijn onvermogen om het beste uit de spelers te halen die hij wilde, verdient kritiek.
Je moet zeggen dat het elftal van Manchester United er nu zwakker uitziet dan toen Ten Hag werd aangesteld - het is een team zonder leiders, sterspelers en werkpaarden. Cruciaal is ook dat meerdere spelers achteruit zijn gegaan onder Ten Hag - kijk maar naar de Bruno Fernandes van nu en degene die de show runde onder Ole Gunnar Solskjaer.
Marcus Rashford was klaar om zijn spel naar een hoger niveau te tillen toen Ten Hag binnenkwam en, na seizoen één, is hij ook achteruit gegaan. Het is moeilijk om te bepalen hoeveel schuld de trainers hebben en hoeveel de spelers, die de fans jarenlang in de steek hebben gelaten.
Ik zou zeggen dat het een combinatie is van veel factoren, variërend van een inspiratieloze manager en verwarrende tactieken tot een simpel gebrek aan zelfvertrouwen. Maar als ik terugkijk naar het einde van het eerste seizoen van Ten Hag, moet ik me afvragen: waar ging het mis?
Er begon zich langzaam een vaste speelstijl te ontstaan (ook al was het op een inconsistente basis), er was een sterke ruggengraat met Lisandro Martinez, Raphael Varane en Casemiro, terwijl Rashford op weg was naar de wereldtop.
Van wereldklasse naar deel van het probleem
Als je het mij toen had gevraagd, zou ik hebben gezegd dat United drie spelers van wereldklasse heeft en twee voormalige grote spelers (Casemiro en Varane) die nog steeds erg waardevol zijn.
De drie spelers van wereldklasse - Bruno Fernandes, Marcus Rashford en Lisandro Martinez - speelden allemaal een belangrijke rol in een indrukwekkend eerste seizoen voor Ten Hag toen The Red Devils derde werden in de Premier League en de Carabao Cup wonnen.
Fast forward naar oktober 2024 en Martinez heeft een slechte start van het seizoen. Hij viel zelfs uit in Uniteds meest recente wedstrijd tegen Aston Villa na een verschrikkelijke vertoning tegen Porto in de Europa League. Fernandes ziet eruit als een schaduw van de speler die hij was en spendeert ironisch genoeg het grootste deel van zijn tijd aan het najagen van schaduwen terwijl hij een alleen druk moet zetten.
En hoewel Rashford weer wat vorm begint te krijgen, laat hij het dit seizoen vaak nog steeds afweten in grote wedstrijden en na een miserabele 2023/24-campagne heeft hij nog een lange weg te gaan voordat hij weer meedoet in het debat over wereldklasse.
Het zijn drie spelers met kwaliteiten van wereldklasse, maar ze hebben allemaal slechte gewoontes, gewoontes die destructief zijn geworden voor henzelf en voor het team. Fernandes' slechte gewoonte is om te veel verantwoordelijkheid naast de bal te nemen - hij rent 90 minuten lang onvermoeibaar rond om de tegenstander onder druk te zetten, maar komt zelden in de buurt van de bal. In het moderne spel moet je samenwerken met het drukzetten om de gaten te dichten en de ommekeer te forceren. Eén speler kan niet alles doen.
De andere slechte eigenschap van de Portugees is dat hij, in plaats van de simpele pass te spelen om balbezit te houden en een aanval op te bouwen met maat en kalmte, vaak op zoek gaat naar de steekbal achter de verdediging. Af en toe werkt het perfect en resulteert het in een doelpunt. Tot nu toe heeft het dit seizoen echter nog niet gewerkt en in plaats daarvan resulteert het vaak in balverlies.
Ondanks zijn slechte vorm dit seizoen is de aanvoerder van United in alle competities bijna elke minuut blijven spelen en is hij in de Premier League slechts één keer gewisseld door Ten Hag.
Martinez' slechte gewoonte is zijn roekeloosheid. De Argentijn heeft geluk dat hij dit seizoen nog geen rode kaart heeft gekregen voor een paar onzorgvuldige en onnodige overtredingen waarbij hij met zijn noppen omhoog een tackle inzette. Dat roekeloze karakter is ook een probleem bij het verdedigen van zijn doel. Martinez heeft niet de grootste snelheid, dus als hij soms een tackle inzet en de aanvaller langs hem dribbelt, heeft hij niet de snelheid om hem in te halen.
Martinez is nog steeds een heel goede centrale verdediger, maar ik vrees dat hij nooit op het niveau van Virgil van Dijk of William Saliba zal komen en dat de 'slager' misschien niet de aanwinst is waarvan veel fans dachten dat hij dat was.
Tot slot is de slechte gewoonte van Rashford dat hij niet weet wanneer hij de bal moet afgeven. Zelfs nu hij eindelijk zijn zelfvertrouwen terug lijkt te hebben, blijft er één aspect van zijn spel: hij is egoïstisch in de laatste derde van het veld. En het duurt niet lang om een recent voorbeeld te bedenken waarin Rashfords hebzucht United een waarschijnlijke goal kostte.
Tegen Porto, in Uniteds laatste Europa League-wedstrijd, kon Rashford vrij doorlopen en hoefde hij alleen maar af te leggen op Rasmus Hojlund voor een gemakkelijke treffer, maar in plaats daarvan haalde hij de trekker over en werd zijn schot geblokt. Als Rashford af en toe zijn hoofd omhoog zou houden, zou hij zoveel assists krijgen naast de doelpunten die ik dit seizoen van hem verwacht.
Van de drie heeft Rashford de beste kans om nog steeds de speler te worden die hij leek te zijn. Als hij zijn slechte gewoontes kan afleren en gecoacht kan worden om een meer onbaatzuchtige speler te worden, dan kunnen tegenstanders maar beter oppassen, want dan heeft United er een wereldtopper bij.
Wat zal Ten Hags nalatenschap zijn?
Maar de realiteit is dat (tenzij er een wonder gebeurt) Ten Hag Manchester United over niet al te lange tijd zal verlaten zonder dat zijn ploeg één speler van wereldklasse heeft en dat is een fundamentele reden waarom zijn ambtstermijn als manager een mislukking is geworden.
Ik, en vele anderen, hadden zoveel meer verwacht van een man die een grote belofte leek het trainerslandschap. Uiteindelijk, na meer dan twee seizoenen aan het roer, zijn er maar weinig overeenkomsten met Ten Hags Ajax-ploeg wat betreft de 'totaalvoetbal'-stijl die hij daar implementeerde of de ontwikkeling van spelers.
Er is veel geld uitgegeven om in de filosofie van de Nederlander te geloven en te vertrouwen op zijn oordeel na een indrukwekkende staat van dienst bij Ajax. En hoewel het moeilijk te begrijpen is waarom het zo fout ging bij Manchester United, is zijn onvermogen om de sterspelers van United te ontwikkelen de kern van zijn tekortkomingen.
Ten Hag zal beweren dat zijn nalatenschap het winnen van twee trofeeën in twee volle seizoenen is, maar ik zou zeggen dat dat niet de mentaliteit van een Manchester United manager is; het winnen van de Premier League zou altijd het doel moeten zijn en hij is nooit in de buurt gekomen.
Zijn echte nalatenschap zal zijn dat hij een zwakker team achterlaat dan hij geërfd heeft en dat is een nare aanklacht voor elke trainer.