Op 9 juli in de halve finale tegen Spanje was het scenario bijna identiek, met het verschil dat Kolo Muani toen de score opende na 9 minuten spelen, en niet 13 seconden zoals Barcola afgelopen vrijdag had gedaan. Maar na dat openingsdoelpunt kon de tegenstander gelijkmaken en vervolgens winnen, zonder dat Frankrijk erin slaagde zelf nog schade toe te brengen aan de Spaanse en Italiaanse formaties.
Dus wie kan de schuld worden gegeven? Is het de gouden generatie die over zijn top heen is - zoals Antoine Griezmann en N'Golo Kanté - en geen gelijkwaardige opvolgers heeft gevonden? Of de jonkies, allemaal zeer getalenteerd, maar misschien nog niet zo capabel als nodig is om de top weer te bereiken? Of, tot slot, Didier Deschamps en zijn coachingstaf, die de laatste tijd moeite hebben om tactisch effectief te zijn als het spel daarom vraagt?
Vergrijzing heerst
Het Franse team won in 2024 slechts 36% van hun wedstrijden in alle competities (4/11). Dat is hun laagste winstpercentage in een kalenderjaar sinds 1992 (18%). Een statistiek die boekdelen spreekt over de barre tijden die de spelers van Deschamps momenteel beleven. Na een EK dat allesbehalve overtuigend was, met slechts 2 overwinningen uit 6 wedstrijden, werd op verfrissing en vernieuwing in september gehoopt, in de vorm van nieuwe, jonge spelers, maar het echte doorselecteren bleef uit.
Alleen Michael Olise, Manu Koné en Loïc Badé, die op de Spelen waren, waren de nieuwe namen in de selectie, terwijl anderen zoals Lucas Chevalier, Maghnés Akliouche, Désiré Doué, Malo Gusto, Kiliann Sildillia, Quentin Merlin en Mathys Tel er niet bij waren of bij Jong Frankrijk. Het idee zou niet moeten zijn om van de ene op de andere dag een complete metamorfose te ondergaan - hoewel dat bij Spanje op de lange termijn wel heeft gewerkt - maar om dingen uit te proberen en geleidelijk de meest veelbelovende jonge talenten in de ploeg te integreren.
De 22-jarige Chevalier is de vaste doelman van Lille OSC en heeft het potentieel om een wereldspeler te worden. De aanvallende middenvelders van AS Monaco en PSG, Akliouche (22) en Doué (19), zijn enorm getalenteerd en hun krachten zouden frisheid en creativiteit kunnen brengen op een steeds roestiger ogend middenveld. De twee rechtsbacks Gusto (21) en Sildillia (22) zouden een kans moeten verdienen op basis van de positionering van Jonathan Clauss bij de 1-1 van Dimarco. De 22-jarige Merlin van Olympique Marseille krijgt bij zijn club de kans van Roberto De Zerbi en zijn kwaliteiten maken hem een veelzijdige speler (een vleugelaanvaller die ook centraal kan spelen). Tel is misschien wel het grootste pareltje van het Franse voetbal.
Het Spaanse voorbeeld
De Spanjaarden waren niet bang onaantastbare managers de deur te wijzen en de sleutels aan de jeugd te overhandigen. Dat gebeurde in de vorm van Luis Enrique's exit en de aanstelling van Luis de la Fuente. Toen laatstgenoemde moest beginnen met Nico Williams, die weinig internationale ervaring had, en de 17-jarige Lamine Yamal, raakte hij niet in paniek.
Wellicht is het zinloos om dat soort vergelijkingen te maken, vooral als ze de neiging hebben om parallellen te trekken tussen twee verschillende manieren van werken. Luis de la Fuente is geen Didier Deschamps, en andersom. De Franse coach is een fan van stabiliteit, continuïteit en de kracht van een team. En als het op tactiek aankomt, is iedereen bekend met zijn Italiaanse pragmatisme, dat zijn voetbal effectief maar soms ook slaapverwekkend maakt.
Het probleem is dat de efficiëntie uit het spel verdwenen lijkt te zijn dit jaar. Dus wordt het voor de Fransen niet eens tijd om na te denken over een post-DD tijdperk? Gaan de directeuren, nu zijn contract afloopt na het WK van 2026, een coach laten zitten die geen ideeën meer heeft... en geen geluk meer heeft? Laten we vanavond in ieder geval eens kijken naar wat Deschamps te bieden heeft tegen de Belgen na de nederlaag in het Parc des Princes.